Schotland, september 2010.

Donderdag 2 september.

Zoals gewoonlijk als we met de boot naar Newcastle gaan, hebben we alle tijd. Toch gingen we na een stevig ontbijt, de eieren moesten namelijk op, al om ongeveer om half tien weg. Omdat we nog langs Volendam wilden om bij een motorzaak naar een Guzzi Stelvio te kijken,   verliep de reis heel anders dan gewoonlijk. Het begon al bij Epe waar de weg om Epe heen afgesloten was en we er dwars doorheen moesten. We gaan altijd via Vierhouten maar dat hebben we ook niet gezien. Het zijn echter bijna allemaal mooie wegen over de Veluwe dus genoten we toch wel. Via wat omzwervingen kwamen we uiteindelijk toch in Harderwijk. De weg door de polder was ook verrassend, veel smalle wegen, soms met wat modder  maar heerlijk rustig. Halverwege de dijk naar Enkhuizen hebben we weer een bakkie gedronken bij Charlie.  Vanaf Enkhuizen was het weer een verrassing. Plaatsjes als Stede Broec, Hoogkarspel en Grootenbroek waren we nog nooit tegengekomen. Maar het was wel een heel leuke route. Door Hoorn was het even wat minder maar daarna reden we langs de dijk naar Edam, vlak tegen Volendam en dat is weer prachtig. De Guzzi was erg mooi, hij stond boven op de 1^e etage dus een proefrit was niet te doen. Na een kletspraatje zijn we weer verder gegaan. Via plaatsjes als Kwadijk, Beemster en Graft de Rijp reden we via de sluizen in IJmuiden naar de boot. Het was wat gaan spikkelen onderweg maar echt hard geregend heeft het niet.

Voor het eerst konden we direct inchecken maar daarna was het weer wachten geblazen. Er stonden twee stellen uit Schotland, Edinburg en Inverness, waar we lekker mee gekletst hebben, een paar Nederlanders en verder Duitsers…

 Op de boot stonden we weer boven in de gang aan de zijkant. Dat is wel prettig want dan heb je naast de motor voldoende ruimte om je te bewegen en tevens wat spullen neer te zetten. Op de boot (zoals altijd)eerst een Newcastle Brown Ale gehaald en daarna zijn we lekker gaan luieren in de hut want we waren best moe.

Vrijdag 3 september.

Het was een vreemde dag met vervelende momenten maar ook met vreselijke goede. Eerst maar even de slechte. Je moet altijd Newcastle uit zien te komen en ik dacht een weggetje te nemen recht naar het noorden om dan, eenmaal uit Newcastle, westelijker te gaan. De eerste 15 km bleven we echter toch steeds maar in bebouwd gebied rijden. Het was ook een enorme drukte. De laatste 50 km van vandaag was het al niet anders behalve dan dat we toen al in Edinburg reden. De temperatuur was vrij hoog, wij begonnen erg moe te worden en er was natuurlijk geen B&B te vinden! Uiteindelijk hebben we in een Holliday Inn hotel geslapen, hoever kan je zakken…………

	Tussen die twee steden was het prachtig.  Over smalle mooie rustige weggetjes met loslopende koeien, schapen en massa’s fazanten, zijn we dwars door het Northumberland National Park gereden.  We kwamen nog bij een ford. Je kon er ook omheen rijden maar ons leek de ervaring om een piepklein stukje door een stromend riviertje te rijden veel leuker.
Nog voor het National Park hadden we de koeien en zo’n vijf minuten later de ford van het riviertje de Forest Burn. Midden in het park zaten we achter een paar zeer trage automobielen en zijn we maar even op een  rustige parkeerplaats gaan genieten. Net buiten het park zijn we in Ronchester Bridge een kopje thee gaan drinken in de Horse & Hound.		Naarmate we Edinburg naderden werd het mooie rustige landschap wat minder. Ditmaal reden we Edinburg veel te oostelijk binnen en dat was een ramp. Van ongeveer kwart voor vier tot ongeveer 6 uur reden we rond op zoek naar een behoorlijk B&B. Pas om zes uur zaten we op onze hotelkamer.  Er werden wat evenementen in de omgeving gehouden waardoor de hotels in de buurt overvol zaten. De reden dat wij dus niks meer konden vinden werd ons toen duidelijk.

Zaterdag 4 september

Na een Holliday Inn-ontbijt reden we via kleine wegen richting Loch Rannoch. Aan het eind van een zeer lange doodlopende weg ligt het stationnetje van Rannoch. We hadden de motoren nog niet neergezet of we hoorden in de verte al dat typische prachtige stoomtrein geluid. Gewapend met onze nieuwe fototoestellen gingen we op een holletje naar het ijzeren spoorbruggetje.

Bovenop de brug konden we net de stoomtrein de bocht om zien aankomen en onder ons doorrijden. Zo waren we onverwachts ooggetuigen van een heerlijk stukje nostalgie. De stoomtrein stopte voor het oude stationnetje waar we later ook nog thee hebben gedronken. Uiteraard hebben we massa’s foto’s genomen en een stukje film opgenomen. Het was een geweldige ervaring. Ook het vertrek van de trein, het langzaam verdwijnen in dat prachtige desolate landschap, was een mooie ervaring.

Vanaf het stationnetje langs de noordkant van het Loch zijn we later naar het oosten gereden waar we in Pitlochry een héél mooie B&B vonden. Zeer luxe met een geweldig en uitgebreid ontbijt. We zijn ’s-Avonds nog even Pitlochry ingereden, we hebben wat rondgelopen, o.a. een vis-trap bekeken en daarna zijn we lekker fish & chips gaan eten.

Zondag 5 september

Vandaag zijn we nog wat verder naar het oosten gereden tot we op de weg van Perth naar Breamar terecht kwamen. Wij hadden deze weg al eerder gereden en wisten dat het een racebaan voor motoren was. Het duurde dan ook niet lang voordat we zagen dat er een motorongeluk gebeurd was. Er waren al een hoop mensen bij dus zijn we maar doorgereden. Na zoiets rijd je toch ongemerkt zelf ook iets rustiger. Het duurde echter nog zeker een kwartier voordat we de ambulance met zwaailicht tegemoet kwamen.

De uitgestrektheid en verlatenheid van dit landschap brengt een extra gevaar met zich mee omdat je wel eens heel lang zult moeten wachten op hulp. Die dag hebben we 280 kilometer gereden waarvan misschien tien op een redelijk drukke doorgaande weg, de A95. De andere wegen en weggetjes waren klein en rustig dus dat was weer ècht genieten.
	Vanaf Breamar langs Balmoral Castle aijn we naar Corrgarf gereden en van daar uit weer naar het westen, Loch Ness. We begonnen bijna bovenaan Loch Ness en zijn langs de zuid-oost kant van het Loch gereden tot we ongeveer halverwege een B&B vonden met een kamer met uitzicht op het Loch!
’s Nachts hebben we wel wat gespartel gehoord maar Nessie heeft zich weer niet laten zien………

Maandag 6 september

Vandaag hebben we de tocht langs de zuid-oost kant van Loch Ness voortgezet tot aan Fort Augustus. Daar hebben we even langs de zeven sluizen gewandeld, wat boodschapjes gedaan en getankt. Langs de andere kant van het Loch reden we tot halverwege en zijn daarna meer naar het noorden gegaan, richting Dingwall. We hadden vandaag tijd genoeg omdat we geen B&B hoefden te zoeken.
	De Crask Inn was onze bestemmig en die hadden we in Nederland al bespoken. We besloten daarom om ons wandelingetje in Golspie maar weer eens te maken. Een prachtig stukje Gorge met aan het eind een waterval. Omdat augustus dit jaar de droogste maand sinds lange tijd was geweest stelde de waterval echter niet zo veel voor. Na Golspie zijn we langs de kust naar het noorden gereden.
Er stond een enorme wind vanuit het oosten en het was hard werken. De zee, vooral de branding, bood wel een schitterend schouwspel. In Helmdale sloegen we linksaf richting de Highlands. Dat is elke keer weer een belevenis. Die verlatenheid en uitgestrektheid vinden wij altijd weer prachtig. Een groot gedeelte van de tocht hadden we de wind gelukkig in de rug en met het zonnetje er bij was het heerlijk zwieren over de behoorlijk goede wegen. De tegenliggers die we om de ongeveer 5 kilometer tegenkwamen bleven keurig in de Passing Places staan wachten zodat wij er makkelijk langs konden.
	Het laatste stukje zuidwaarts naar de Crask inn was wel weer zwaar met die straffe rukwinden over de hoogvlakte. Bij de Crask Inn werden we buiten al hartelijk ontvangen door de waardin (Kai). Ze had een enorme bult wasgoed onder haar arm die ze net van de lijn had gehaald. Nadat ze ons onze kamer had gewezen, ging ze gelijk voor ons een pot thee zetten met wat lekkers erbij. Later kwam haar man Mike ook thuis. Hij was druk geweest om met de hand nog wat schapen te scheren die deze week verkocht gaan worden. Dat moet met de hand omdat het al laat is in het jaar en de vacht dan niet te kort mag zijn.
Na de thee zijn we nog even naar buiten geweest maar de wind was zo sterk dat je niet prettig buiten zat. Binnen hebben we een biertje gedronken en gepraat met de andere mensen die er zaten. Het hoogste woord had een oud mannetje dat al maanden lopend onderweg was. Echt een excentriek figuur maar wel leuk!  Om half acht konden we dan aan tafel. Na het eten hebben we in de bar (bij Mike) nog van een Local Pint genoten maar daarna hebben we de wol maar opgezocht.

Dinsdag 7 september

 Vandaag is een rustdag. Heerlijk is dat, gaan we vaker doen, twee dagen op één adres. Geen gepak en gedoe. We hebben heerlijk ontbeten. Een Schots ontbijt met o.a. worstjes van reeënvlees! (oooh, Bambi!) Na het ontbijt zijn we op de motor gestapt. Conny wilde vandaag achterop want het waaide behoorlijk en ze wilde haar handen wat rust geven. Ze had nogal last van de reuma en liep de hele vakantie al op 2 diclofenac per dag. Eerst zijn we naar het zuiden gereden, naar Lairg om te tanken en daarna terug naar het noorden over de A838 naar de kust. Op de kustweg aangekomen zijn we afgeslagen de A801 op want ik dacht dat er aan het eind iets leuks te bezichtigen viel maar achteraf bleek dat dat veel zuidelijker was. Toch was het een mooi uitstapje met hele fraaie uitzichten. Verder de A838 volgend bleek geen makkie. Er stond een enorme storm met giga rukwinden pal oost en als je dan noordelijk rijd krijg je de volle laag.
Aan de noordkust aangekomen zouden we de Smoo Cave gaan bezoeken waar we dertien jaar geleden ook al eens geweest zijn. Het was een beetje een teleurstelling want er was commercie omheen gekomen. Ook was er een rondvaart in de cave bijgekomen maar door de sterke wind die pal op de kust waren de rondvaarten afgelast. We hebben nog wel een paar foto’s gemaakt en stapten toen maar weer terug op de plof.

 Iets verderop in een tearoom hebben we thee gedronken met een heerlijke koek erbij. Na de thee volgden we weer de 838  om loch Eribol heen.  Bovenaan loch Hope zijn we afgeslagen naar rechts. Ik kon me dit weggetje herinneren als een piepklein weggetje dat zich kronkelde tussen bomen en varens. En zo was het ook nog precies! Prachtig wegdek maar met een fel groen middenstuk en amper passing-places.  De enige auto die we tegenkwamen reed aardig wat varens plat toen hij ons passeerde. Halverwege buigt deze weg af naar het oosten en toen begon het. Als door een trechter reden we met een vliegende storm van links, nog steeds met gras in het midden,  ongeveer een pad van 50 cm breed om te rijden en dan volop de wind in de flank! Ik kon niet harder dan 40 km rijden en heb er aardig wat spierpijn aan overgehouden. Toch een geweldige ervaring. We kwamen ook het plasbruggetje van dertien jaar geleden tegen.

Plasbruggetje? Tja, wat doe je als je moet plassen en er is in de hele omgeving geen struikje te vinden waar je achter kunt schuilen? Nou, dan duik je onder zo’n oud stenen bruggetje. Dit heeft C onny die vakantie toen 2x gedaan en beide keren reed er op dat moment nèt een auto over!

Daar hebben we nog wat foto’s ter vergelijking met vroeger gemaakt en een paar mooie stenen meegenomen. Toen er in de verte een enorme vrachtwagen met boomstammen aankwam zijn we maar gauw weer opgestapt. Hij reed gelukkig zo langzaan dat we nog genoeg tijd hadden de helmen op te zetten en op te stappen, te starten en wegwezen. Het laatste stuk was weer knap winderig en de laatste vijf kilometer viel de eerste echte regen van deze vakantie. In de Crask Inn hebben we in de bar bij Mike weer een pint genomen en lekker zitten kwebbelen (Conny dan) met weer een nieuwe excentriekeling. Dit mannetje bracht al 25 jaar zijn vakantie in de buurt door in een caravan. Gisteravond had hij een stoofpotje hertenvlees van Kai gekregen en kwam nu het pannetje terugbrengen. Na het verhaal van zijn leven aangehoord te hebben zijn we nog even op de kamer wat gaan rusten en toen konden we aan tafel. We hebben weer heerlijk gegeten met een flesje wijn erbij. Na het eten zijn we maar weer alvast wat gaan pakken want worgen begint echt de tocht naar het zuiden.

Woensdag 8 september

Toen we 's morgens uit het raam keken zagen we een mooie vogel op het stoepje zitten, even een kiekje. Na wederom een heerlijk ontbijt hebben we hartelijk afscheid genomen van Mike en ook van Kai die gauw uit bad gekomen was om ons nog even te zien. We wensten Mike nog veel geluk bij de verkoop van zijn lammeren, hij zou er donderdag zestien gaan verkopen.

In Lairg zijn we eerst weer gaan tanken en vandaar reden we westwaarts de A837 op. Het was een kilometers lange weg met passing places, mooie bochten en geweldige uitzichten. Het was behoorlijk bewolkt maar verder naar het westen klaarde het gelukkig steeds meer op. Vlakbij Elphin sloegen we af naar de A835. Bij Ardmair buigt de weg naar het zuidoosten en werd het een duidelijke tweebaansweg waar je lekker kon opschieten. In Ullapool hebben we nog even geld gepind. Iets verderop was de afslag naar de A832 die we aanvankelijk zouden nemen maar we besloten de A835 voorlopig aan te houden. Bij de afslag zijn we toch even de A832 opgereden want ingesloten tussen die twee wegen lag Corrieshalloch Gorge. Een geweldig diepe gorge met waterval, althans, die zou er zijn als augustus niet zo’n vreselijk droge maand geweest was……!De gorge was er wel maar het water was op en de brug met uitzichtpunt bleek gesloten in verband met de slechte staat waarin deze verkeerde. Ook weer zo’n succesvol uitje dus! Na toch nog een mooie maar vermoeiende wandeling zijn we weer opgestapt om de 835 te vervolgen. Bij Garve gingen we rechtsaf, naar het westen, toch weer de A832 op die een lus maakt van en naar de 835.

Na verloop van tijd kwamen we er achter dat we langs de spoorlijn reden die we op DVD van Rail Away hadden bekeken. Ik had die dvd voor mijn pensionering van Jos v Doorn gekregen. Bij het stationnetje van Achnasheen hebben we thee gedronken en nog een trein van de Scotrail langs zien komen.

Op de rotonde zijn we niet naar het zuiden maar de 832 verder naar het westen gereden. Bij Kinlochewe sloegen we af de 896 op. Aan het eind van de Loch Shieldaig sloegen we af een klein weggetje op en toen begon het echte feest van de vergezichten. We gingen om het schiereiland waar Applecross ligt richting Bealach na Ba. Het is een fantastisch, anderhalve auto breed weggetje, ongeschikt voor onervaren chauffeurs, campers en auto’s met caravan. Aan het begin komt er al vrij snel een haarspeldbocht en daarna is het alleen maar klimmen, slingeren en klimmen. Binnen twintig kilometer ga je van zeeniveau naar 650 meter hoogte en weer terug naar zeeniveau. Vooral de afdaling met nog eens een aantal scherpe haarspeldbochten, geeft zulke fantastisch mooie uitzichten. We hadden daar al een foto van maar ik heb het nu op film. Na onderaan de pas nog een klein pasje over te steken kom je in Loch Carron waar je bij het benzinestation bediend word als je maar even toetert. Dan komt er een winkelbediende van de Spar naar buiten, doet het slot van de pomp af waarna je kunt tanken.

Ook in Loch Carron vonden we weer een fraai B&B  met een prachtig uitzicht op het Loch. Tijdens onze wandeling langs het loch zagen we nog een zeilschool waar de jongens moesten leren omslaan en weer overeind komen, dat ging wel een uur door met veel gelach want op de kant stonden de ouders lekker te barbequen.

Donderdag 9 september

Wat is dat heerlijk wakker worden met zo’n uitzicht op een Loch! Na het ontbijt zijn we weer op weg gegaan. We reden om Loch Carron heen op de A890 waar aan het begin zo’n verassend klimmetje zit. Bij Loch Alsh kom je dan op de A87 die weer om Loch Duich gaat om daarna de River Shiel te volgen. Het was droog al dreigde het af en toe wel te gaan regenen.

Maar met die wolken, mist en zon kreeg je soms verschrikkelijk mooi beelden te zien. De wegen waren goed en we konden lekker doorrijden zolang het nog droog was. We kregen nog Loch Clunie, Loch Loyne, Loch Carry en bij Loch Oich zijn we rechtsaf de A82 opgereden, richting Fort William.

Na Fort William nog een lus om Loch Leven gemaakt en daarna ging het weer zuidoostwaarts. We zaten nog steeds op de A82 en het was heerlijk zwieren en zwaaien. Bij Crianlarich aan de rand van het natuurpark wijzigde het nummer van de weg van 82 in 85. We reden ronde het park, de 85 werd 84 en in Leny Ho doken we het park in. Dat was niet zo’n succes want de wegen waren er vreselijk slecht en als je dan al een beetje moe begint te worden heb je het wel gehad. Via de A81 reden we er weer uit na in Thornhill wat boodschapjes gedaan te hebben. Na Thornhill via de  A822 het park uit en toen er ook nog een weg was afgesloten waren we het zat en stopten we bij het eerste (en enige!) B&B dat we ná het park tegenkwamen. Gelukkig hadden ze nog plek. The Fintry Inn was een restaurant en bar met een appartement erboven in Fintry, een plaatsje met minder dan 500 inwoners! Er was ook hélemaal niets te doen in het dorp. Voor de belangstellenden: www.thefintryinn.comm . Hier namen we de gelegenheid om onszelf eens lekker te verwennen, het was tenslotte onze laatste B&B. We hebben daar lekker bier gedronken in de bar en daarna wat gegeten in het restaurant. Voldaan zijn we na het eten naar ons appartament gegaan waar we vrij vroeg onder de wol kropen.

Vrijdag 10 september

Het is eigenlijk wel lekker zo’n soort “zelfstandig appartament”B&B. Alles was aanwezig behalve de eieren, bacon, sausages en de tomaten. Ditmaal moesten we het doen met een zelf klaargemaakt continental breakfast dat bestond uit cereals met melk, toast, thee, koffie, kaas, jam en verschillende yoghurtjes. Helaas toen we wegreden was het weer nogal grauw en miezerig. We hebben door een geweldig mooi gebied gereden over prachtige weggetjes maar als je moe, nat en koud bent is het moeilijk om volop te genieten. We hebben ook nog even een hachelijk moment gehad. Net toen de bochtjes wel héél erg verleidelijk werden en ik het gas er even opzette kwam ik oog in oog oftewel koplamp in koplamp te staan met een enorme truck met oplegger vol boomstammen. In een bocht op een 1 persoonsweggetje zodat we geen van beiden meer iets konden doen. Ik stond half naast/achter de cabine en kon niet vóór of achteruit maar de truck óók niet. Conny stond nog voor de cabine en gebaarde naar de chauffeur dat zij niet achteruit kon (het wegdek liep iets omhoog) terwijl ik probeerde hem wat ruimte te geven door iets verder op het randje van de weg te balanceren. Toen zette de chauffeur zijn truck in de achteruit en slalomde met een rotvaart achteruit tot bij een wildrooster waar wat ruimte voor ons was om er langs te kunnen zonder van de weg af te raken. Pfffffffff, en toen weer verder dus! Ondertussen regende het nog steeds. Tussendoor is het even, héél even droog geweest maar de rest van de dag heeft het alleen maar geregend. We zijn via piepkleine weggetjes “via de achterkant” Hexham binnengereden en vonden al gauw het nieuwe huis van Barbara en David.

Ook hier liet een vogel zich fotograferen. Omdat het weer de laatste dagen een stuk minder was hebben we eigenlijk geen bijzondere foto's meer gemaakt. Het duurde even voordat we alle zijknatte spullen hadden uitgetrokken en ergens een plaats hadden gegeven maar toen konden we ook weer relaxen en van een kop thee genieten. Samen met Barbara heeft Conny nog boodschapje gedaan in Hexham en daarna zijn we gaan eten. Na het eten hebben we met ons viertjes nog een tijdje zitten kletsen onder het genot van een kop warme chocolademelk (wat gezond!!) en daarna zijn we gaan slapen.

Zaterdag 11 september

De volgende morgen hebben we heerlijk ontbeten met thee, bacon, eieren en (gebakken) wafels. Je kan hier in Engeland de meest idiote zaken kopen voor het ontbijt. Die wafels zijn gemaakt van aardappelpuree en worden bevroren verkocht. Na het ontbijt hebben Conny en ik afgewassen want Barbara en David moesten naar een zeiltoernooi voor de jeugd waar ze begeleider of scheidsrechter waren. Dit hadden ze echt niet af kunnen zeggen natuurlijk. Maar wij hebben ons wel geamuseerd. Eigenlijk was het ook wel lekker, zo rustig met z’n tweetjes wat aanrommelen in huis. Uiteraard zijn we ook nog gaan winkelen in Hexham. We moesten nog bacon & sausages inslaan voor thuis om de rest van het jaar door te komen! We hebben geluncht met soep die Barbara en Conny gisteren gezamenlijk nog hebben gemaakt en om een uur of 12 of 1 zijn we weer op de motoren gestapt. Ditmaal zijn we weer héél alternatief Hexham uitgereden over de allerkleinste weggetjes via boerderijen (stoppen, afstappen, lopen, hek open, lopen, opstappen, rijden, stoppen, afstappen, lopen, hek dicht, lopen, opstappen, rijden)……..wel leuk hoor! De weg naar Newcastle hebben we ditmaal voor het eerst via de kustweg en de boulevard genomen. Bovenlangs Newcastle en toen afzakken langs de kust naar de haven. Het was heel leuk rijden maar omdat het inmiddels stralend weer was geworden èn zaterdag was, werd het ook steeds drukker onderweg. We kwamen in ieder geval zó laat bij de boot aan dat we min of meer gelijk door konden rijden de boot op. Dat hadden we nog nooit gehad. Meestal zijn we uren te vroeg! We moesten de motoren weer boven aan de zijkant neerzetten. Prima plekken zijn dat! Heb je tenminste de ruimte om je kont te keren. Na het uitpakken dat overigens steeds sneller en vakkundiger lijkt te gebeuren, zijn we boven wat gaan drinken, eten, lezen, winkelen, allerlei elektronische rotzooi gaan opladen, nog wat drinken en slapen.

Zondag 12 september

Heerlijk rustig naar huis gereden vandaag. Het was wel even raar om op zondagochtend door IJmuiden te rijden. Meestal rijden we daar op zaterdag en dan is het gewoon veel drukker. Nu was er geen kip te doen! We zijn via de dijk Enkhuizen/Lelystad richting huis gereden waar we ongeveer om 2 of 3 uur aankwamen. Helaas was het onderweg steeds slechter weer geworden dus waren we nogal nat toen we thuiskwamen! We hebben beter weer gehad in Schotland! Wat een fantastische vakantie hebben wij gehad! Morgen moet Conny helaas weer aan het werk…………..!