Terug naar Motorvakanties.

Dinsdag 21 augustus 2007.

Eigenlijk zijn de voorbereidingen bijna net zo leuk als de trip zelf. In ieder geval worden er verwachtingen gewekt en in gedachte heb ik de Hard Knott pass al vier keer gereden.

Vorige week de bootreis geboekt en het weekend ook een bevestiging gekregen dat we drie nachten in het B&B bij Windermere kunnen betrekken. Nog nooit eerder gedaan, maar het was daar erg mooi en we wilden van daaruit tochtjes maken. van daaruit op weg naar Barbara en David met nog een tussenstop.

De plannen zijn vanaf de boot naar het zuiden te rijden, door het national park naar de kust, Whitby bekijken en overnachten in Robin Hoods Bay. Van daaruit dan dwars over naar The Lakes, Windermere.

Ik heb al drie tochtjes van zo'n 100 km gepland, oa uiteraard de Hard Knott, en nu wel het bord met 30% fotograferen.

Er zullen minder foto's zijn denk ik omdat we hier twee jaar terug ook al zijn geweest maar ik heb weggetjes gepland die we nog niet gereden hebben.

Ook wilde ik proberen om in deze tekstverwerker te werken. Gaat goed zo te zien.

Ben ook aan het kijken of ik de videocamera kan monteren zodat ik onder het rijden wat opnames kan maken. Fototoestel kan er natuurlijk ook op dan. Maar waar zet je die klem??

woensdag 5 september.

En nu wordt het helemaal spannend. Vandaag een andere motor gekocht, Kwalijk Zaki GTR 1400. Dan komen er andere luxeproblemen. Heb ik wel genoeg ervaring om met zo'n bak de kleine bochtjes te draaien, waar monteer ik Karin, kan ik alle bagage wel kwijt....

Jullie horen nog...

Donderdag 13 september.

En dat is hem dan, toen we vanmorgen om kwart voor negen op de motoren stapte stond er 109 km op de teller. Inmiddels is dat 323 geworden en staat hij vastgesnoerd in het ruim van de boot in gezelschap van st1300, yamaha fjr1300 en diverse dikke bmw's. Meest engelse eigenaren die teruggaan naar huis.

De rit: toch weer wat alternatieve weggetjes gevonden, over de Veluwe is altijd een succes en vlak voor Harderwijk op de drukkere doorgaande weg gekomen. Langs Harderwijk en dan de polder door. Ook daar wat alternatieven zodat  het toch steeds wel rustig was. Lelystad door en de dijk op. Na het eerste stuk was er voor mij weinig meer te zien. Mijn vizier zat helemaal vol dooie muggetjes. Niet vegen maar er een beetje tussendoor glurend bij het restaurant halverwege de dijk aangekomen: donderdags gesloten. @!$£$@£@$. Wij door naar Enkhuizen en daar wat koffie gedronken, plasje gepleegd, vizier gewassen en weer verder. Vlak voor Berkhout de eerste tankstop.

Bij Grootschermer weer op "ons" bankje gezeten, van de natuur genietend met een boterham, water en een mandarijn.

Het stuk na Westzaan, een lange weg naar het zuiden was niet zo'n succes, heel slecht wegdek, maar wel een mooie omgeving. Langs de noordkant van het Noordzeekanaal richting kust en over de sluizen, waar we voor een geopende brug nog een babbeltje maakte met een eigenaar van een spiksplinternieuwe Burgman 400. Mooi ding!! En we hoefde maar tien minuten te wachten voor het inchecken.

Amper aan boord en die schotten lusten hem wel, het glas is bijna groter dan het menneke.

En nu zitten we in de hut na een hapje gegeten te hebben met het uitzicht op een enorm windmolenpark midden op zee.

Vrijdag 14 september.

Na een slechte nacht, de keelpijn speelde weer aardig op, een zeer uitgebreid ontbijt genuttigd met alles er op en er aan. Tijdens de tweede ronde van bord volladen schoot het me in de rug. Als ik heel stil op de motor bleef zitten voelde ik haast niets maar verder deed alles redelijk veel pijn. Het vertrek van de boot werd wat vertraagd door een aantal chauffeurs van auto's die niet op tijd kwamen opdagen maar uiteindelijk vertrokken we. Vlak in de buurt wisten we een bank en daar hebben we eerst even wat geld gehaald en gelijk de GPS geactiveerd. Helaas......ik had nog geen kaarten van Engeland geïnstalleerd en dus was het gokken van ongeveer die kant moeten we uit in het midden van Newcastle. Uiteindelijk toch de goede weg  gevonden en even verder bij een tuincentrum heb ik de laptop tevoorschijn gehaald en alsnog de kaarten ingelezen.

Aanvankelijk viel het gebied ten zuiden van Newcastle wat tegen. Ja, het engelse landschap is mooi maar om te zeggen: dit is een natuurpark....nee! Vrij grote kaarsrechte wegen. Na zo'n 100 km sloegen we af en toen barste het los, wildroosters, schapen op de weg en klimmen naar zo'n 300 meter met prachtige vergzichten. Het eerste stuk was maar kort maar later was het fantastisch rijden. Van een mooie brede asfaltweg waar veel mensen gewoon langs de

weg van het uitzicht genoten, sloegen we af naar een wat steiler lopend weggetje en even later gingen we daar weer af naar een nog smaller weggetje met gestapelde muurtjes links en rechts. De tracks van Karin (de GPS) laten zien dat we echt van west naar oost zigzaggend door het North Yorkshire Moors National Park zijn gereden, een heel eind omgereden maar wel een heel eind veel moois. Onderweg van alles gezien, de schapen natuurlijk maar ook fazanten, een kwartel en de Famous Grouse patrijzen. Een aarzelend konijntje dat na gestopt te zijn de kant maar weer indook, evenals later een pa-fazant. En verder veel van die hele platten beesten die de onderkant van een autoband bestudeerd hadden. Toen we weer via echte "1 in 3" weggetjes (modern aangeduid met 33% stijging/daling) naar Whitby afdaalden werden we verrast door een prachtig uitzicht over de stad met aan de zuidkant de enorme ruïne van een Abbey waar we morgen even gaan kijken. Toch maar eerst doorgereden naar Robin Hood bay, een pittoresk dorpje aan de rand van de zee tussen de rotsen gefrommeld en door betonmuren beschermd tegen het afkalven van de kust wat in die omgeving echt een probleem is. Na installatie in de BB vlakbij de kust, hebben we eerst door het oude dorpje gewandeld, veel foto's gemaakt en veel trappen gelopen.

Ook hier ging de weg met 30% naar beneden (of naar boven natuurlijk he!). De fish and chips smaakte ons uitstekend! Na het eten zijn we toen weer rustig aan naar de B&B gelopen waar ik constateerde dat de schakelaar van mijn intercom totaal verroest was en daardoor onbruikbaar. Helaas.

Zaterdag 15 september.

Het ontbijt was geweldig, zo erg zelfs, dat Conny het niet op kreeg! Nou, ik had er geen moeite mee. Aan tafel nog even gepraat met een ex-Engelsman die al jaren in Australië woonde.  Het ging vandaag met mijn rug iets beter, met mijn verkoudheid niet. Kwart over negen gingen we weer op weg, op weg naar de Abbey.

We kwamen daar veel te vroeg aan en zouden een uur moeten wachten. We maakten dus maar wat foto's en zijn al gauw weer opgestapt. Het eerste stuk door dezelfde streek als gister,

nu wel een foto van een bordje, met de aankondiging van een 33% helling, kunnen nemen
	op een plek waar ook nog een mooie daf in een tuin stond.

   In Thirsk de stad van James Herriot was het erg druk. We hebben daar een nieuw gasstelletje gekocht want de gasfles was leeg en die kon je nergens vervangen. Het was daar ook een soort van motortreffen, tientallen motoren stonden geparkeerd langs de weg. Na Thirsk ging Karin vreemd doen en wilde ons over de snelweg laten rijden. Daar zijn we niet ingetrapt. Via een alternatief zijn we toch op de A684 terecht gekomen. En wat je dus niet op zaterdag moet doen is de A684 nemen. Aankondigingen spraken al van 69 verongelukte motorrijders en daar was het de weg ook naar.
Prachtig asfalt veel slingerend zowel van links naar rechts als van boven naar beneden gaf slecht uitzicht en het was er vreselijk druk, dus de verleiding om in te halen groot. Na de A684 kwamen we toch op de snelweg terecht en na zo'n 25 km snelweg of iets wat er erg op leek sloegen we rechtsaf van de A590 de  A5074 op en doken we de bossen weer in....Het Lake District. Na zo'n 7 km sloegen we linksaf en doken naar beneden, naar Windermere.

Na een stukje heel bekende weg om de zuidpunt van het meer, aan de westkant nog 2,5 mijl naar het noorden en daar waren we al weer bij onze B&B, Low Graythwaite Hall. Een geweldige kamer en suite met genoeg ruimte voor een enorm bed, bureautje, tweezitsbank, tv en nog voldoende vloerruimte om al mijn rotzooi uit te kunnen stallen. En dat bed ligt lekker!!!

Zondag 16 september

Regen, van die miezerige zeikregen. Niks Hard Knott Pass, niks lekker toeren door the Lakes. Na een heerlijk ontbijt leek het wat droger te worden. Mijn rug voelde weer wat beter aan en met de verkoudheid, ach, zo nu en dan een hoestbui. Conny daarentegen had het helemaal te pakken gekregen. De ene niesbui na de andere en maar snotteren en dweilen. Toch wilden we wat gaan doen.

Via een omweg van ongeveer 35 km zijn we naar het huis van Beatrix Potter gereden. Jawel, alweer aan cultuur gedaan!

Terug in het B&B begon het weer te hozen. Wat ligt dat bed toch lekker, heerlijk even geslapen. Nog wat aangerommeld, gelezen, motorrace gekeken op tv zijn we nog een eindje wezen wandelen. Dwars door de bush bush kwamen we bij soort van fazantenboerderij.

Totaal vervallen en helemaal verlaten, behalve door de fazanten. Er liepen er honderden rond want tja, wat moet je doen als fazant de hele dag......!. Over een modderpad kwamen we weer bij de weg en liepen toen maar weer terug.

 En toen... scheen ineens de zon. Conny was erg moe van die verkoudheid maar we moesten toch nodig tanken. 16 km verder was het eerste tankstation en daarna zouden we wel zien. Van zo'n tochtje knap je best een beetje op. Conny kreeg er weer lol in en ze was niet zoek te rijden. Behalve door een niesbui waardoor haar vizier vol kwam te zitten, was ze niet te houwen. We hebben dus nog een rondje Windermere gedaan waar we halverwege ook nog om een bocht in de weg in een soort grindbak terecht kwamen! De weg was net opnieuw geasfalteerd en ruim bedekt met fijn grind! Het lag hier en daar wel tien cm hoog in sporen, zeg maar dijkjes en Conny dook zo met een lekker gangetje van 80 km per uur zo'n dijk van grind in. Maar gelukkig reageerde ze goed, gewoon rustig doorrijden en langzaam uit het grind komen. Het laatste, zo langzamerhand bekende stukje  nog even sportief achter elkaar aangejaagd, nog even in de ankers voor de overstekende fazanten en toen waren we weer terug. Hapje gegeten en weer rustig de avond in.

Maandag 17 september.

Vandaag winkelen in Kendal. Leuke route van 124 km met bijna aan het eind Kendal. Eerst naar het noorden, door Ambleside, de plaats waar we ook getankt hadden, de noordkant van Windermere. Van daar uit een rondje met een verkleinde Hard Knott Pass, felle bochtjes met 25% klimming.

Wat loopt die Kawa daar heerlijk doorheen, hij laat zich zo heerlijk sturen en het gas gaat zo soepel....een verademing. Verder via hele leuke weggetjes, door kale rotsachtige "hoog"vlaktes, over hele smalle weggetjes tussen de muren door of heerlijk zwaaiend door een bosrijk gebied.

 Vooral door die laatste stukken was Karin de weg wel erg vaak kwijt en het verlangen naar de Zumo erg groot. Een keer ca 8 km zonder satellietverbinding gereden. Vlak voor Kendal een glad breed stuk, even het gas er op, in z'n drie. Dat was toch wel schrikken, voor het eerst in het wat hogere toerengebied, wat een explosie, moet dan wel voorzichtig zijn. In Kendal, een gewone wat grotere stad, eigenlijk helemaal niet toeristisch wat rondgewandeld, wat gedronken, wat gegeten en toen weer rechtstreeks naar de B&B, wat betekende dat we met het pontje Windermere overstaken.

Aan de overkant kwamen we een hele sliert oude two-seaters tegen waaronder een Nederlander. Er waren er blijkbaar wat te laat of zo want er kwam er een de bocht door zeilen, veel te hard. Wij alletwee in de ankers, alleen moest hij zijn linkervoorkant in de struiken zetten, zonde maar eigen schuld dikke bult, of deuk. (ja, en mij dwong hij door die manoeuvre door een diepe kuil te rijden! )&$¬*£%*&^!!!!Terug in de B&B weer lekker rustig aangedaan, wat drinken wat eten, wat lezen en wat slapen.

 Dinsdag 18 september.

Het laatste ontbijt in de B&B. Inpakken en wegwezen. Weer noordwaarts, deze keer verder richting Keswick. Voor Keswick zou een stonecircle zijn maar die bleek heel ergens anders te zijn. Dus op dat doodlopende weggetje met grind de motoren gekeerd en toen maar eerst via Keswick weer naar het zuiden, richting Honnesterpass.

	Aan de felle kant naar boven en aan de meer glooiende kant naar beneden.
Bovenop nog een bakkie thee gedaan en Conny heeft nog even lekker bij een houtvuur gezeten.
	Op weg naar beneden zijn we nog even afgeslagen en over een heel grappig weggetje met bossen gras in het midden gereden. Twee keer moesten we stoppen om een hek open te doen, er doorheen te rijden en het hek weer dicht te doen.

Weer terug in Keswick, de stad even ingelopen. De helft van de winkels in de Lakes zijn outdoorshops. Bij een hele grote hebben we in de tearoom wat gegeten. Toen we in de tearoom zaten heeft het nog geregend. Maar op droge wegen reden we later verder, richting Penrith over een soort autoweg, continue 100 km per uur, maar dan ben je er ook lekker vlug. Na Penrith het beloofde land. heerlijk breed asfalt en hier kan je je motor lekker uitproberen in de vele bochten. Als je dan bijna boven bent is het weer genieten van die uitgestrektheid van het land. Bovenop een bakkie gedaan en van het uitzicht genoten. Zelfs Carlisle is te zien. Hartside Cross heet dat punt langs het Hartside Path. Net op de 1:25.000, van de ordnancesurvey kaarten, te vinden op www.ordnancesurvey.co.uk/leisure. Barbara en David hebben een stel van die kaarten. Na Alston, het kruispunt in het midden van niks, rechtdoor richting Hexham, waar we na een paar onverwachte haarspeldbochten terecht kwamen. Daar nog wat boodschapjes gedaan en toen naar Barbara en David. Het welkom van Barbara is altijd hartverwarmend. Na het welkom gingen de dames al kwebbelend de keuken in en na een heerlijke maaltijd nog wat gekletst en na het nieuws van tien uur kwam de matras de kamer in en werden we geacht te gaan slapen. Erg vroeg, maar ik moet zeggen dat ik zelden zo lang heb geslapen.

Woensdag 19 september.

Na die heerlijke nachtrust zijn we om half negen opgestaan en hebben we ontbeten. Muesli, simpel maar doeltreffend. Een motorloze dag dreigt dit te worden want we gingen in de auto naar een opgegraven Romeins fort met museum in de buurt van Hadrian's Wall.

We hebben daar heerlijk een paar uur rondgekeken en gewandeld. Nadat we alles wel gezien hadden zijn we op weg gegaan naar The Railway Inn, een pub waar we David en Barbara op een lunch zouden trakteren.

Onderweg hebben we ook nog een foto kunnen maken van de beroemde boom uit de Robin Hood film. De boom waarin dat jochie klimt en door onze held bevrijd wordt als hij net in Engeland is.

David koos fish, chips en mushy peas (uiteraard!), Barbara nam de Derwentwater Duck die eenmaal op haar bord de afmetingen bleek te hebben van een kleine gans maar wel 'erg lekker! We hebben er allemaal wat van moeten proeven. Thees had voor de vakantie al lopen verkondigen dat hij eens echt Engels eten wilde proberen dus hij koos lamb and Yorkshire pudding met mintsaus. De mintsaus was geen succes maar de rest wel. Ik had gekozen voor kipfilet, gevuld met spinazie en ricotta en een tomatensausje. Het was allemaal naar Engelse maatstaven erg lekker.

Na het eten gingen we naar B & D's huis, we hebben daar nog een beetje over het landgoed gelopen en door de tuin van het grote huis gelopen
	(ze hebben daar ook een Haha). We hebben de kassen van binnen bekeken, we zijn naar de stallen gelopen en hebben alle paarden begroet en geaaid en daarna zijn we weer naar B & D's huis gegaan.

 Na alweer een dutje zijn Thees en ik later nog even naar de rivier gelopen waar we een paar stenen hebben gezocht om onze verzameling aan te vullen. 's Avonds nog een spelletje gemengd Engels/Nederland scrabble gespeeld en toen naar bed.

Donderdag 20 september

Vanmorgen zijn we na een klein Engels ontbijt met zijn allen in de auto naar Hexham gereden om bacon en sausages in te slaan. We hebben ook het huis gezien dat Barbara en David hebben gekocht nadat het huis in Chesterfield was verkocht. Groot huis in een leuke oude buurt vlakbij het centrum van Hexham.

We liepen vandaar langs het water en over de bowling green naar de winkels en hebben snel de inkopen gedaan. Thuis maakte Barbara de lunch klaar en heb ik de sandwiches gemaakt die Thees en ik vanavond op de boot zullen eten. Veel te snel was het tijd om de laatste spullen in te pakken en op weg te gaan. Jammer dat we elkaar maar zo weinig zien maar gelukkig is er internet!

Na een vlotte reis kwamen we bij de boot aan, babbelden nog wat met medemotorreizigers en moesten vervolgens zowat een uur wachten voordat we mochten inschepen! Eerst waren de vrachtwagens aan de beurt. Omdat het schip maar 1 stel deuren heeft en grote vrachtwagens niet de bocht kunnen maken om om te keren, moesten ze allemaal achteruit het schip op. De man die dit alles moest regelen maakte er een echte show van! Met typisch Engelse humor dirigeerde hij de ene verbouwereerde chauffeur na de andere het schip op en wij lagen af en toe plat van de lach! Een Engelse motorrijder waarmee ik aan praat was vertelde mij dat deze man dit al jaren zo doet.

Nu zitten we alweer een stukkie op zee en Thees ligt lekker te slapen. We hebben al whisky gekocht en Cadbury's chocola en de bacon en sausages liggen lekker koel in de motoren in het scheepsruim dus............dat wordt weer smullen thuis!

De boot is ondertussen redelijk aan het stampen en slingeren gegaan dus even niet denken aan eten!

Vrijdag 21 september

Het was 's nachts aardig tekeer gegaan maar ondanks dat toch heerlijk geslapen. Uitgebreid ontbeten en om elf uur reden we weer netjes aan de rechterkant van de weg. Via mooie weggetjes kwamen we in Averhorn terecht waar we alle woonwijken drie keer hebben gezien. We kwamen dat rotgat niet uit. Er was een weg afgesloten en nergens stond hoe je dan moest. Uiteindelijk uit pure nijd via de snelweg naar Hoorn. Waar we op de heenreis getankt hadden dit weer gedaan na een big mag met patat en koffie van de Mc D. naast het tankstation. Daarna zijn we eigenlijk rechtstreeks naar huis gereden, dwars over de Veluwe, langs Vierhouten, dat is altijd heel mooi. En om ongeveer kwart voor vier waren weer thuis.

Ik ben er later achter gekomen dat mijn fototoestel niet goed ingesteld was. De datums kloppen niet. Als je op de foto een datum ziet moet je er een dag bij optellen. Ach, alles went.

Al met al hebben we weer een heerlijke trip gemaakt, en dit keer helemaal zonder pech.

Volgend jaar Schotland????? of Noorwegen???? We zien wel.

Terug naar Motorvakanties.