Donderdag, 10 juni

De Noordkaap………….zouden we het halen?

Rond zeven uur zijn we opgestaan en hebben we rustig de laatste dingen ingepakt.  De laatste eitjes werden gebakken voor op brood, het laatste restje melk werd opgedronken en daarna gingen we dan op weg! Nog even bij Jan en Ria wat vergeten spulletjes voor Whisky (de hond) aan de deurkruk gehangen. On-route van de ANWB had van een rit van 220 km een tocht gemaakt van 293 km. Het gevolg was dat we geen enkele stad van binnen hebben gezien en via grote omwegen over soms heel mooie wegen hebben gereden. Wat is het dan rustig op de wegen in Noord Duitsland. We hielden een constante snelheid tussen de 85 en 90 km/uur aan, waardoor we regelmatig werden ingehaald want waar een Duitser 90 mag rijdt hij dat ook. Niet harder en niet zachter. Iedereen remt dus bij een bord met 70, want die borden staan er niet voor niets!

We moesten wel onszelf dwingen elk uur even te stoppen omdat we de neiging hebben om maar door te gaan.
	Een slok water en nog een boterhammetje met ei gaan er dan wel in.
Na een grote omweg ten zuiden van Oldenburg gemaakt te hebben, kwamen we toch al om kwart voor twee bij de Guzzi-camping aan. Morgen wil ik even vragen of ze hier nog jaarlijks dat Guzzitreffen hebben zoals ongeveer 12 jaar geleden toen we hier ook waren. Gelukkig hebben ze hier ook Mietwohnwagens voor een redelijke prijs.                                              Het was maar goed dat we de slaapzakken hadden meegenomen. Hier hebben we geen stromend water, geen toilet en geen beddengoed. Ach, je kunt niet alles hebben!

Vrijdag 11 juni.

Vreselijk, wat hoosde het vannacht. Ik ben er wakker van geworden, zo ging het tekeer. Het was te warm om de kachel aan te doen dus alles was vochtig en klam. ’s Avonds had Conny al met twee wonderwarmertjes op haar knieën gezeten vanwege de vochtigheid en ik heb met een ander soort ww’s tegen mijn nog steeds pijnlijke knie gezeten.

Het was nog maar 220 km tot de boot en daar hoefden wij pas om vijf uur te zijn dus konden we lekker rustig aan doen. Dat hebben we dan ook gedaan, genietend van al het moois dat we onderweg zagen. We hebben uiteraard ook nog getankt en wat boodschapjes gedaan maar ondanks dit alles kwamen we weer veel te vroeg bij de boot aan. Wat een zootje was het in Kiel! Het was allemaal zo onduidelijk door allerlei verbouwingen en wegwerkzaamheden dat we eerst aan een verkeerde kaai stonden. Toen we bij de juiste kade waren aangekomen bleek dat daar àlles maar dan ook ècht alles verbouwd werd. Er was geen toiletgebouw, geen gelegenheid om iets te eten of te drinken, echt helemaal niets!

We hadden de motoren helemaal vooraan gezet en met bijna al onze spullen nog op de motoren zijn we even de stad ingelopen. Bij McDonald’s namen we weer het bekende recept. Conny de Big Mac en ik de patatjes. De koffie werd gedeeld!

Terug bij de motoren hebben we nog een tijdje met een Belgisch stel gekletst dat ook naar de noordkaap ging maar dan op de fiets! Zij waren echter wel van plan hele stukken met de trein te doen en de boot terug te nemen. Bij het inchecken volgden we een Zweedse motorrijder die het vaker had gedaan. Inchecken om vijf uur betekend hier om vijf uur voor het hokje gaan staan. Wel heel anders dan de boot naar Newcastle. Je geeft je reserveringsnummer, je krijgt twee “sleutels” voor je hut en je kunt de boot op. Verder was er geen enkele controle.

Op de boot hadden we heerlijk de ruimte. Uiteindelijk stonden er in totaal maar een stuk of twaalf motoren met daarachter een hele grote lege ruimte. We namen op de boot het gebruikelijke biertje, alleen kenden ze op deze boot geen pints. Maar de Guinness was lekker!

Het was maar goed dat we over een “binnenwater” voeren want het stormde geweldig. Zo nu en dan ging er een zindering door de romp als er een golf onder de boeg sloeg. Om ongeveer half twaalf voeren we onder de grote brug door die van Fyn naar Sjealand gaat. Ondanks dat het al bijna donker was heb ik toch een paar foto’s geprobeerd te maken.

Zaterdag 12 juni.

Hoe ver zouden we komen? Ik had een route van 470 km uitgezet en dacht:  we zien wel. De eerste twintig kilometers werd er aan de weg gewerkt. De aangelegde noodoplossingen zorgden voor een lekker bochtige parcours. De temperatuur was een stuk beter, zo’n 16 graden en het was droog! Tja……tot half één. We hielden keurig de E45 aan maar toen onze GPS “Justine” met een uitstapje kwam was ons dat wel welkom.  Even wat kleinere wegen rijden. Dat doe je dus maar één keer. Na vijf kilometer hield de weg gewoon op! Er werd aan de weg gewerkt. Wat jammer dat aan het begin van de weg niet was aangegeven, dat hij volledig afgesloten was! Wij waren niet de enigen die moesten keren, nog twee andere auto’s die we ingehaald hadden, Zweden nota bene, stonden met verbaasde blikken te kijken en keerden toen ook maar om.

Het landschap was heel vriendelijk, licht glooiend met afwisselende bossen en landerijen en uiteraard veel water.

Toen begon te regenen. Eerst zacht, maar al gauw ging het harder en moesten we stoppen om regenkleding aan te trekken en de bagage af te dekken. Het gevolg van de regen was wel dat er al gauw enkele “beekjes” langs en over de weg liepen. We hadden al die tijd zo’n 90 tot 100  km per uur kunnen rijden maar met die regen werd dat erg vermoeiend.

Toen we voor de tweede keer getankt hadden die dag, in Malung, besloten we maar te stoppen. Vlakbij was een camping waar we nu zitten in een hut met verwarming, grote badkamer, tv, en heerlijk: een droogkast! We hebben vandaag 420 km gereden.

Zondag 13 juni.

Wouter is jarig! Verder valt er over deze zondag weinig te vertellen. We hebben geen foto’s gemaakt. Het was een rit door een prachtig, rustig landschap. Op de gps verscheen regelmatig: neem rotonde op tweede afrit over 86 km. Één keer zelfs over 110 km. Wel andere afstanden dan in Nederland! Het waren heel mooie wegen waar we 70/80/90 en zelfs 100 km/uur konden rijden. Er was echter één stuk van ongeveer 20 km lang waar we max 50 km per uur konden rijden omdat er pas grind was gestrooid.

Wat het weer betreft begon het goed. Nog in de hut zagen we regelmatig de zon doorkomen maar helaas werd het onderweg minder. Het begon te miezeren en dat werd lichte regen. Uiteindelijk wordt je daar toch flink nat van! De man van het tankstation zei dat het de rest van de dag droog zou zijn. Dat was dan dáár en niet hier! In Östersund besloten we dan ook vervroegd een camping te zoeken. Helaas troffen we een hut die niet kon tippen aan de vorige maar wel net zo duur was! De tocht vandaag was 391 kilometer.

Het is nu half negen en het regent nog steeds. Morgen belooft het hier regen en 11 graden. We zullen wel zien.

Maandag 14 juni.

Gezellig zo’n barakkenkamp(ing)!                                                              Kilometervreetdag De dag begon met zon. We hadden er daardoor best zin in maar de uitgezette route van 479 km zouden we wel niet halen. We zaten om kwart over acht al op de motor en nadat we getankt hadden gingen we op pad.

We schoten echter lekker op met 110 tot 120 op de teller en op de gps: “over 130 km afslaan”. Conny zag zo nu en dan een donkere wolk maar tot het middaguur kregen we toch veel zon en bleef het droog. 50% van de wegen was heel goed. De rest was minder tot slecht (vooral waar aan de weg gewerkt werd).

Aan de weg werken betekend hier: grind in de gaten in de weg gooien, pionnetje erbij en wegwezen! Maar na een hoop gehobbel en gebobbel werd het weer goedgemaakt:

er stond een auto met caravan stil en bij benadering zagen we een grote groep rendieren. Dat was toch even schrikken. Als kleurenblinde zie je die beesten bijna niet, ze hebben de kleur van grond of rotsblokken. Toch hebben we er aardig wat gezien deze vakantie. We hoefden maar één keer goed in de ankers voor een overstekend beest, de rest gedroeg zich als voorbeeldige weggebruikers. Het is wel balen als de batterijen van je filmcamera op zijn en de batterijen uit je fototoestel zijn gevallen op het moment dat je weer eens rendieren ziet!

Ondertussen hadden we een bord met “Lapland” zien staan vlakbij een grote kroeg die z’n bestaan alléén te danken had aan het feit dat daar de poolcirkel liep.

Rond het middaguur begon het weer wat te miezeren en dat ging gestaag door. We moesten nog lunchen dus gingen op zoek naar een gelegenheid. Dan merk je hoe uitgestrekt het hier is. We hadden al ruim 400 km gereden en het duurde nog zo’n 50 km voor dat we in Moskosel een bordje met “café”  erop zagen.

Wij erop af dus. Nee, ze waren géén café. Café betekent koffie en dat kon je ook wel krijgen, maar dan uit de automaat die er aan de muur hing…….Iets verder was er gelukkig een museum, een minuscuul klein spoorwegmuseum waar we iets konden eten en drinken. Ik heb heerlijk rendiervlees gegeten en Conny Zweedse gehaktballetjes, allebei met aardappelpuree en een klontje kool met geraspte wortels en een donker sausje. Als drinken kregen we een glas grenadine. De schoondochter van de waardin was een Nederlandse en die werd gelijk telefonisch voor ons opgetrommeld. Zij woonde daar al vier jaar met haar Zweedse vrouw en vond het er geweldig. We hebben gezellig zitten babbelen over het leven in Zweden en de gewoontes. Van haar kregen we nog de waarschuwing op te passen voor elanden. Die hadden de gewoonte vrij plotseling de weg over rennen en het zijn zulke grote beesten, dat motorrijders een botsing daarmee niet zouden overleven Gelukkig bleken elanden vrij schuw te zijn en hebben we er maar 1 gezien die overigens braaf stil te kijken stond of hij kon oversteken en nadat wij passeerden, zich geen moment bedacht en het bos weer in draafde! We vroegen haar nog of er een camping met blokhutten met eigen sanitair in de buurt was maar ze zei  dat we daarvoor toch wel in Jokkmokk moesten zijn, zo’n 100 km verderop. Onderweg werd het weer droog en in Jokkmokk tankten we voor de vierde keer die dag. We namen een andere camping dan die we in de anwb gids hadden zien staan, 3 km buiten de stad. Deze camping bleek in Nederlandse handen te zijn en een studente uit Nederland  stond achter de balie. Veel Nederlanders dus, maar daar hadden we weinig last van.

De natuur was weer prachtig met veel water. Stroompjes, meren en bruisende rivieren. Na een tocht van maar liefst 616 kilometer zaten we eindelijk aan de borrel. ’s Avonds hebben we nog een piepklein wandelingetje gemaakt, naar het meer. Nu  zitten we buiten, terwijl het nog licht is om half één ’s nachts nog wat te rommelen. Zo, straks lekker slapen.

Dinsdag 15 juni

In tegenstelling tot de weerberichten werd het vandaag de hele dag mooi weer. We zijn niet gaan winkelen in Jokkmokk maar zijn direct doorgereden. Ook vandaag hadden we de vaart er goed in, op een enkel stuk na,  waar aan de weg werd gewerkt en we rustig aan moesten doen. Er was één lang stuk weg dat zó slecht was dat we wel zachter moesten rijden omdat anders onze nieren aan de wandel gingen. In Zweden hebben we nog 2 keer getankt, de eerste keer hebben we er ook wat boodschapjes bij gedaan. Onderweg hebben geluncht op een leuk picknickplekje. Lekker uit de wind in een houten hutje. Daarna zijn we doorgereden,  door een klein stukje Finland waarna we al gauw in Noorwegen kwamen. In een godvergeten gat genaamd Kautokeino zijn we gestopt na 443 kilometer gereden te hebben. We hebben de spullen in de hut gedumpt en zijn daarna geld en wat vergeten boodschapjes gaan halen. Bier en zo……

We hebben heerlijk op ons eigen terrasje in de zon zitten genieten van de biertjes en de warmte. Zodra de zon te voorschijn kwam werd het heerlijk warm. Later hebben we zelfs nog een poging gedaan tot een wandelingetje in de omgeving maar de omgeving werkte niet echt mee.

Het was een kaal, duinachtig landschap. Aan de begroeiing kon je zien dat planten en struiken het hier zwaar hebben en in de korte zomer amper de kans krijgen tot bloei te komen. Beetje een oer landschap. De bebouwing was ook erg basic. Alleen het hoognodige staat hier, vaak al heel lang en slecht onderhouden. Tijd en geld voor leuke, doch onnodige verfraaiingen heeft men hier niet. Het is nu 11 uur en ik heb het gordijn een beetje moeten opschuiven omdat de zon te fel in mijn gezicht schijnt!

Woensdag 16 juni.

We hebben het gehaald!!!!!!

Gisteravond scheen de zon om half één nog in het huisje maar we zijn toch maar gaan slapen. De volgende morgen om zeven uur zijn we opgestaan en na het douchen en het ontbijt hebben we alles weer ingepakt en vertrokken we om half negen. Voor alle zekerheid hebben we eerst getankt en vervolgden toen weer weg 93. Het ging lekker vlot. Toen we bij weg 92 kwamen zijn we die ingeslagen in oostelijke richting.

Op een stuk weg van 96 km lang, kwamen we maar tien tot vijftien auto’s tegen. Lekker rustig dus. Ik bleef maar roepen: ”wat een mooie wolken!”  Prachtig en zo verschrikkelijk on-Nederlands. Het weer was goed, regelmatig zon en de temperatuur duidelijk een stuk hoger dan gisteren.

Op de E6 werd het echter langs de oceaan steeds donkerder en tegen de tijd dat we de 8 kilometer lange tunnel naar het eiland van de noordkaap inreden was het gaan regenen. Eenmaal uit de tunnel werd het alleen maar erger. Na 20 kilometer besloten we éérst een hut te huren voordat we verder zouden gaan. Het werd een soort van motelkamer, heel prettig en niet zo duur. Na de spullen uitgeladen te hebben, dronken we eerst even een bakkie om weer op temperatuur te komen. Daarna gingen we op weg naar de kaap. Wàt een tocht! 25 kilometer in de  stromende regen, er stond een zware storm en op het laatst kregen we ook nog dichte mist. Het was heel zwaar vooral toen de wind pal van links kwam, ik had het idee dat m’n helm van m’n hoofd werd gerukt.

We waren best een beetje (héél véél) trots op onszelf toen we eenmaal boven waren aangekomen. Er waren in totaal misschien vijf mensen in het gebouw (winkel en restaurant). Na wat gekocht te hebben in de souvenirwinkel zijn we naar buiten gegaan om de beroemde geijkte foto’s te maken als bewijs dat we er geweest zijn!  We hebben amper dus foto’s gemaakt want we konden ons niet staande houden, zó hard woei het. We hebben wèl gelachen, we waren de enige idioten buiten.

Op de terugweg begon het wat op te klaren maar niet zodanig dat teruggaan een optie was. Je toegangskaartje is namelijk 48 uur geldig voor het geval je terug wil als het weer beter zou zijn. Onderweg zijn we nog even afgeslagen naar Kamoyvaer. Een schattig vissersplaatsje waarvan  we thuis, via hun webcam op internet, in de gaten hadden gehouden wat voor het weer het daar was.  Toen was het daar héél mooi weer! Het was leuk om het haventje zo duidelijk te herkennen. Helaas konden we niet doorrijden maar moesten we terug want dit weggetje liep dood. Voorbij de camping/motel zijn we even in Honningsvag gaan tanken en hebben we gelijk wat boodschappen gedaan. Toen gauw terug naar onze warme, droge motelkamer!

Terug op de kamer biertje erbij, nog even naar buiten geweest voor wat foto’s van een stroomversnelling en na het eten lekker de avond door geprutteld.

`

Donderdag 17 juni.

Vandaag was het een droom voor elke motorrijder. Het weer was redelijk goed. Er vielen een paar spatjes regen maar verder was het droog en kregen we regelmatig de zon te zien. De omgeving was de mooiste en meest afwisselende die je je voor kunt stellen. We hebben over kale toendra’s, langs steile rotswanden, door donkere bossen en tussen  eindeloze sneeuwvlaktes door gereden.  Met de prachtigste uitzichten over fjorden en besneeuwde bergen. De wegen waren over het algemeen goed tot zeer goed, al moesten we twee keer achter een volgautootje aan in verband met wegwerkzaamheden en waren er stukken bij met veel bulten en kuilen.

We zaten redelijk vroeg op de motoren, het was nog wel fris maar droog. Uiteraard moesten we wederom tol betalen om wéér door de tunnel van 8 kilometer te mogen. Langs dezelfde gestapelde rotswanden en door nog twee tunnels van 3 en 4 kilometer reden we de Nordkapp Kommune uit. Vlak vóór de afslag rechts richting Narvik gingen we in dezelfde tent koffie drinken als we op de heenreis hadden gedaan en hebben we ook getankt. De tankbeurten volgden elkaar snel op want we tankten al als de tellers nog op ca 150 kilometer stonden, voor de zekerheid.

Als je langs al die fjorden rijdt gebeurt het regelmatig dat je een stukje afsnijdt en over een pasje moet. Dat levert meestal prachtige uitzichten op over de fjorden. Foto’s? drie.  Wel vreselijk veel gefilmd en ’s avonds genieten van het bekijken van de film.

De tocht verliep weer lekker vlot op die twee oponthoudinkjes na.  Rond half vier vonden we een camping met een schamel hutje maar met een geweldig uitzicht! We hadden weer méér gereden dan gepland. Onze conditie gaat er kennelijk op vooruit want na 493 kilometer waren we wel moe maar niet meer zo erg als we eerder waren na zo’n lange tocht.

Het is nu kwart over twaalf en ik zit naar laag water in de fjord, besneeuwde bergen en door zon beschenen wolken, te kijken.

Vrijdag 18juni.

We hadden vandaag als einddoel: Sortland, dat niet op de Lofoten ligt zoals ik eerst dacht maar op Vesteralen. De Lofoten betreft alleen de zuidelijke eilanden.

Na nog een paar foto’s gemaakt te hebben van de mooie door de zon beschenen besneeuwde bergen, stapten we weer op.

Eigenlijk een saaie dag. Alleen prachtige natuur met een heerlijk zonnetje. Twee heerlijke rustpunten gevonden. De laatste lag naast een heel klein kabbelend watervalletje.

Je merkt wel dat je zuidelijker komt want het wordt wat drukker op de weg. Ook merken we dat de Nederlander Noorwegen heeft ontdekt want alléén al op deze camping is ongeveer 30% Nederlander.

We zitten nog duidelijk ver boven de poolcirkel want het blijft, zeker tegen de langste dag aan, de hele nacht gewoon licht. De temperatuur ligt rond de zes graden maar op de een of andere manier hebben daar weinig last van. Wat koude vingers waardoor we regelmatig een kroeg of een winkel induiken om even op te warmen. De tocht vandaag was 354 kilometer en vandaag hebben we ook de eerste stropjes gehad. Ik had verzuimd de spinnen van Conny haar tassen vast te zetten waardoor de ene helemaal kapot was gegaan en de andere nog nèt te gebruiken is. Ook moet je geen oplader met vier 2700 W batterijen achter een gordijntje in een stopkontakt steken. Die zitten er waarschijnlijk nu nòg in, daar in het huisje in Storflord.

In Sortland hebben we een peperdure hut genomen maar wel erg luxe.  Compleet met hal, woonkamer, slaapkamer, badkamer en uitzicht op de campers en caravans. Maar, daar kon je ook overheen kijken.

Na uitgepakt te hebben zijn we nog even boodschappen gaan doen in Sortland.  Dit stadje is het grootste stadje op de eilandengroep en heeft een oppervlakte van 773 vierkante kilometer met 8.401 inwoners. Het zou morgen weer erg slecht weer worden en daarom hadden we het huisje ook voor de volgende dag geboekt.

Zaterdag, 19 juni.

Rustdag.

De dame van de receptie had ons een advies voor een dagtocht gegeven. We moesten absoluut twee zéér pittoreske plaatsjes aan het eind van een grote landtong bezoeken.  In het tweede plaatsje kon je boottochten maken met bijna 100% garantie op het zien van walvissen.

De mooie tocht naar het eerste gehucht verliep de laatste 8 kilometer over een onverharde weg, je weet wel, met zo’n leuke grindstreep in het midden! We kwamen in een gezellig oud, vies en rommelig plaatsje aan met drie café’s (met overnachtingsmogelijkheden) en een stuk of tien huizen. Sommige daarvan waren wel mooi. De meeste gasten waren wandelaars en er hing een gezellige sfeer. Het was een apart vissersdorpje met typische havengebouwen langs het water in een heleboel kleuren. Kijk zelf maar. Wij vonden het niet echt geweldig pittoresk maar de Noren waarschijnlijk wel.

Dezelfde 8 kilometer onverharde weg zijn we uiteraard weer teruggereden. Dit keer  zagen we onderweg op de rotsen langs de kust, de restanten van een aangespoelde dode “weet ik veel wat voor maar wel een enorme walvis” liggen. Hij was al voor de helft weg maar had nog zeker een lengte van 4 meter.  Het volgende gehucht was totaal verschillend. Dit was zo mogelijk, nòg minder pittoresk! Hier vond duidelijk een aktiever havengebeuren plaats dan in het vorige dorpje. Alleen niet nu. We hebben maar één auto gezien en verder geen mens. Het was een uitgestorven, rommelig zooitje waar het ook nog enorm naar vis stonk! Niet zo vreemd als je die droogrekken met stokvissen ziet.

Na terugkeer in Sortland hebben we nog wat rondgelopen door het overdekte winkelcentrum waar overal zitjes waren en ook overal wat gegeten kon worden. We hebben de laatste boodschappen ook voor morgen gehaald. Nèt toen we bij de hut aankwamen begonnen de eerste druppels van die dag te vallen. Helaas bleef dat zo de rest van de dag. Toch hebben we vandaag nog 133 kilometer gereden en ons best geamuseerd. Het was vandaag een heerlijke relaxte dag.

Zondag 20 juni.

Voor vandaag hadden we een vrij strakke planning. Ik wilde erg graag om twee uur de boot van Moskenes (Lofoten) naar Bodø  halen. We hadden een route gekozen waar nog een overtocht in zat van anderhalf uur.  Dus redelijk op tijd zijn we vertrokken en hadden we geluk met de overtocht. We kwamen om half tien bij de eerste veerpond aan die om tien voor tien vertrok en de volgende zou pas om half één of zo vertrekken. Een enorme veerboot gevuld met twee motoren, wij dus en vijf auto’s.  We moesten de motoren dwars in midden in de boot zetten ????? Later begrepen we waarom. De golven kwamen van opzij en we hobbelden dan ook lekker over het water.

Het was trouwens de eerste dag deze vakantie dat we met regen vertrokken. Met die eerste veerboot waren we bijna gelijk op de Lofoten. Het was echt jammer van het weer. De lucht was grijs, de bergtoppen waren bijna allemaal verdwenen in de wolken en het rijden over de natte wegen was ook niet prettig. Wel konden we nog de pracht van het landschap inzien. Soms waren er prachtige vergezichten en rijdend langs rotswanden die slingerden langs het water genoten we toch volop! Om even bij te komen van de kou stopten we bij een Vikingmuseum voor een bakkie koffie. Ik nam er een soort van pannenkoek met jam en dikke room bij, heerlijk!

Keurig op tijd kwamen we bij de veerboot aan waar het inmiddels behoorlijk druk was. Op de boot waren zo’n vijftien motoren, ladingen fietsers, wat auto’s en voor de rest veel campers. 70% van de voertuigen op de Lofoten bestond uit campers. Ongelooflijk hoeveel van die dingen hier rondrijden, ze kwamen uit alle hoeken van Europa, van Spanje tot Litouwen.

Op de boot hebben we pas de eerste foto’s gemaakt.  Buiten op het achterdek hebben we heerlijk in de zon gezeten. De tocht duurde drie en een half uur. Het was vermoeiend want binnen was het een gekrakeel van mensenstemmen en buiten had je het gedreun van de motoren van de boot.
	Op de wal reden we gelijk naar de Bodøsjøen Camping waar we na wat toestanden toch plotseling wèl een hut konden krijgen met toilet en douche. De camping lag net buiten de stad tegen een openluchtmuseum aan. We hebben daar heerlijk gewandeld over lavagesteente langs het water. De meest fraaie tekeningen in het gesteente hebben we gezien.

Morgen passeren we de poolcirkel, waarschijnlijk op een veerboot.

Maandag 21 juni 2010.

We gingen vrij vroeg op pad. Na getankt te hebben reden we richting de E6 naar het oosten. Na enkele kilometers sloegen we rechtsaf. Ik was blij toe want het was  maandagochtend en erg druk op de weg. Wij sloegen na verloop van tijd af, richting kustweg. Na een automatische tol gepasseerd te zijn waar wij dus niet hoefden te betalen, zijn we over heel mooie wegen en door lange tunnels gereden. De langste tunnel vandaag had een lengte van 7,2 kilometer. Dit was een tunnel- en  pontjesdag.

Alles met elkaar drie en een half uur gewacht op veerboten. De eerste was net weg en twee uur later kwam de volgende pas De overtocht bedroeg tien minuten. Waarom we zo lang moesten wachten? Omdat de volgende pont toch niet eerder vertrok. Een Engels stel ontmoet waar we op beide pontjes mee hebben zitten babbelen. Ze kwamen uit Keswick.

Zo’n 25 kilometer na het eerste pontje kwamen we dus bij het tweede. Daar hebben we ruim een uur gewacht maar we konden zowaar buiten een kop koffie drinken! We hebben toen ons eerste Noorse broodje worst gegeten. Dat is hier zo algemeen, net als een bakje patat bij ons. Tegen de tijd dat de boot kwam begon het te hozen en konden we de boot niet op omdat er een hefbrug vast zat die niet meer naar boven of naar onderen wilde. Onderweg langs de oever stond er nog ergens een klein pooldingetje dat de poolcirkel markeerde. Alle toeristen verdrongen zich en masse als een kudde schapen in paniek, voor de ramen om foto’s te nemen………

Na een tussenstop aan de overkant kwamen we anderhalf uur later bij onze bestemming aan en gingen we als eersten van de boot…….alleen moest ik wel teruglopen omdat ik dacht dat m’n Cardo van de motor was gevallen.  Na terugkomst bleek het ding tussen mijn been en de tank te zijn blijven hangen. Het weer werd wat beter, nagenoeg droog en de wegen waren hier erg mooi. Uiteindelijk hebben we nog tot voorbij Mo I Rana gereden. Na een tocht van 319 kilometer hebben we in Ranfjorden een schitterende tweepersoons hut gevonden met eigen sanitair weer met een prachtig uitzicht. We hadden nog niet eerder zó lang doorgereden, het was halfzeven toen we stopten.

We bouwden nog een band op met Nelson, de meeuw die steeds op de rand van ons balkon zat en dan wat brood van ons kreeg.

Dinsdag 22 juni.

Na nog even de band met Nelson verstevigd te hebben, zijn we om even over negen in de stromende regen, vertrokken. De weg, nou ja, de E6, was redelijk en met een vaartje van 80 ging het rustig aan verder. We kregen nog te maken met wegverbeteringen waar je achter een autootje, waarop een bord hangt met: ”Ledebil“, (“volgen” in het Noors?) aan moesten rijden. Dat was elke keer weer lachen en al gauw noemden wij het “le debiel”.

Na zo’n 100 kilometer werd mijn blik gevangen door een enorme stroomversnelling. Gelukkig konden we iets verderop afslaan en parkeren.

Onder het genot van koffie en een wafel met heerlijke jam en room konden we volop genieten van de enorme hoeveelheid water dat naar beneden kwam donderen. De foto is helaas niet zo goed gelukt, de batterijen waren op en de instelling niet helemaal goed.

We hadden inmiddels besloten het uitstapje langs de kust niet te maken. Je zag bijna niets met die regen en door je concentratie op de weg met al die kuilen kon je niet echt genieten van de omgeving. We besloten naar het zuiden te rijden waar het weer beter zou zijn en dáár dan wat tochtjes te gaan maken.

We reden dus verder over de E6 wat op zich ook heerlijk rijden was. Inmiddels was het droog geworden en met een vaartje van tussen de 100 en 110 draaiden we de heerlijk lange bochten. Onderweg kwamen we nog wat wegwerkzaamheden tegen waar we bochten door grindbakken moesten rijden. “Goeie training” zeiden we dan maar tegen elkaar.

Omdat we de grootste Zweedse waterval wilden bezichtigen, zochten we in Røra een camping op voor twee nachten. Ditmaal hadden we weer een zeer uitgebreide hut met twee slaapkamers, een badkamer en een woonkamer met TV.  Ook hier hadden we weer een schitterend uitzicht. Na een wandelingetje hebben we ook nog even buiten gezeten.  De temperatuur loopt toch wel wat op als je verder naar het zuiden gaat.

Woensdag 23 juni.

Vandaag “rustdag”. We gaan, samen op één motor, de grootste waterval van Zweden bekijken, zo’n 100 km naar het oosten. Dan moet je dus over het gebergte tussen Noorwegen en Zweden via een pas. De rit begon goed, de wegen waren droog en er was bijna geen kip te doen zodra we van de E6 af waren. Naarmate we hoger kwamen werd het kouder. Na enige tijd kwam de miezerregen en dus wéér natte wegen.  We hebben maar heel rustig aan gedaan. Op een bepaald moment gaf Conny mij opgewonden een dreun en riep:” een Eland”!!! Gauw keerde ik de motor en gelukkig zagen we hem nog even heel goed waarna hij/zij zich omdraaide en wegrende. We hebben nog een poging gedaan een foto nemen maar vóórdat je het fototoestel hebt gepakt, je handschoenen uit hebt gedaan en hebt afgedrukt……..ben je 10 minuten verder. We hebben nu dan ook een mooie foto van Zweedse  bomen en struiken. Toch hebben wij onze eerste eland gezien! Even voor tienen waren bij de plek waar de wandeling naar de waterval begon. De beheerster van het onvermijdelijke restaurant/cadeau-winkel/museum kwam even later ook en na een kop cappuccino gedronken te hebben gingen wij aan de wandel op weg naar de waterval. Korte tijd later hoorden we het water al.

Wàt een kracht, wàt een geweld. Die “stroomversnelling” van gister was enorm maar dit was voor mij de eerste keer dat ik zó dicht bij zulk natuurgeweld ben geweest. En dan te bedenken dat dit 365 dagen en soms zelfs 366 dagen in het jaar doorgaat. We hebben gefilmd en veel foto’s gemaakt.

De terugreis liep via een dorpje nog even verder Zweden in. Ik wilde ons Zweedse geld opmaken en moest nog tanken. Het geld opmaken lukte niet want tanken kon alleen met Kort, pasje dus. Dan nog maar wat bier en ander spul gekocht. Bier van 3,5% want zwaarder mag het in Zweden niet. Terug reden we nog even verkeerd maar verder ging het goed. De wegen waren nu allemaal droog, de temperatuur was duidelijk gestegen en ook op het hoogste punt van ruim 600 meter was het goed te doen. Een gedeelte van de weg ging door een kloof waar de rivier vlak naast de weg kolkte. We genoten met volle teugen. Terug bij de camping zijn we nog even doorgereden om te kijken wat dat witte ding, dat in de verte aan de oever van de fjord lag, nou eigenlijk was. Conny noemde het al de Taj mahal. Het bleek een fabriek te zijn waar ze Iets met kalk deden. Daarom was de hele omgeving daar ook wit. In de loop van de middag ging het zonnetje volop schijnen waardoor de temperatuur zeer aangenaam werd. Na ons wandelingetje hebben we lekker buiten een biertje zitten drinken. We hebben tot acht uur buiten kunnen zitten, toen werd de wind te fris. Binnen beetje lezen, beetje foto’s kijken en verhaal rammelen, beetje voetbal en morgen rijden we weer verder naar het zuiden.

Donderdag 24 juni.

Wat kan een dag anders gaan dan je gepland hebt. We zouden simpelweg de e6 volgen tot even voor de afslag naar Lom en daar een camping zoeken. De eerste honderd kilometer tot Trondheim verliep redelijk vlot. Het was wel een heel lang stuk over een tweebaansweg met een vangrail of een betonnen muurtje in het midden. Niet prettig rijden. Bij Trondheim werd het knap druk en aan de zuidkant een wirwar van afslagen, tunnels en tolwegen totdat ik in m’n ooghoek de GPS “Justine” zag vragen om route herberekening………hè!?! Wat is er makkelijker dan de E6 volgen… Nou, op de E39 terecht komen dus, die pal naar het westen loopt! Niet getreurd, even verder was er een afslag met een weg naar het zuiden en als we daarop zouden rijden dan zou het wel goed komen. Toen we dus op dat heerlijk rustige weggetje reden ging er iets om. E6? niks E6!  Als we nou dit weggetje eens zouden volgen en…….. Uiteindelijk kwamen we op een héél mooi alternatief voor de E6. Het schoot lekker op en het was er veel rustiger en mooier. Ten oosten van de E6 loopt de 30 die we dus volgden, niet helemaal want na verloop van tijd zijn we via de 3 op de 29 terechtgekomen. Het eerste stuk van de 30 was geweldig mooi, strakke bochten, rotswanden en kolkende rivieren vormden het beeld. Eenmaal op de hoogvlakte constateerden we echter dat zelfs schoonheid saai kan worden als er weinig afwisseling is. Toch was het zeker wel genieten, zo heerlijk te toeren op ruim 600 meter hoogte. In een onbekend plaatsje hebben we getankt en een broodje hamburger gegeten.  Als dat een hamburger is, dan ga ik ze ook nog lekker vinden! We zaten zo heerlijk in het zonnetje te genieten. Om ongeveer kwart over twee na 379 kilometer halverwege de 29 vonden we een camping in Grimsbu  met wederom een hele luxe hut. Alleen het uitzicht was duidelijk minder. Nog even een poging tot wandelen gedaan maar mijn knie begon weer op te spelen dus zijn we maar lekker gaan lezen, bier drinken, stukje schrijven, filmpjes kijken, kortom: “rommelen” en Nederland van Kameroen zien winnen.

Vrijdag 25 juni.

Omdat de winkel pas om negen uur open ging en we verse broodjes wilden, konden we heerlijk rustig aan doen. Als ontbijt hebben we de nog warme broodjes gegeten en daarna gingen we weer op pad. Iets verder op de 29 wilde Justine een doorsteekje maken naar de 27 maar dat werd al gauw een zandpad. En dàt in de regen? Nee, dan maar weer terug. De weg was nat en het asfalt was vreselijk. We konden niet harder rijden dan 60 tot 80. We zaten al vrij hoog, boven de 600 meter, maar toen de 27 naar het westen afboog gingen we nog verder omhoog tot ruim boven de 1000 meter. De omgeving was zoals gewoonlijk weer fantastisch mooi en op de hoogvlakte reden we tussen de plakken sneeuw door. Jammer dat hier erg veel gevist word want het hele gebied was bezaaid met lelijke vissershutjes.  Overal in deze omgeving is de ondergrond vreemd groen/geel/wit gekleurd door de grote velden korstmossen.

Het werd na een tijd wat droger maar de weg bleef slecht. Na een klein stukje E6 in noordelijke richting bleek onze route geblokkeerd te zijn en moesten we nog noordelijker de 255 naar het westen nemen. Omdat alle wegen richting west er òf gewoon niet waren òf gewoon véél te slecht waren, kwamen we uiteindelijk vlak boven Lillehammer weer terug op de E6.  Even onder Lillehammer  verlieten we de E6 weer en gingen we de 250 op. Ook het asfalt van deze weg was weer erg slecht maar toen we de 33 opdraaiden werd het een verademing. De weg was goed en het was droog geworden.  Vanaf een hoogte van ruim 800 meter zwierden en zwaaiden we naar beneden met snelheden van soms boven de 120. We moesten ons éven uitleven na die vele, zeer vermoeiende stukken slecht wegdek! Bijna onderaan in het dal lag de Etna camping. Deze camping had een Nederlandse eigenaar. Er liep een zandpad dwars over de camping, over een brug naar een andere, wat grotere weg. 10 kilometer verderop konden we boodschappen doen. Daarvoor moesten we over een brug, de Lundebrua. Deze brug zou in 1829 gebouwd zijn, helemaal van natuursteen zonder cement.

Na een korte wandeling die verstoord werd door een regenbuitje gingen we weer naar onze hut, de grootste die we tot nu toe gehad hadden. Op het terrein stonden diverse gebouwen. Ietwat achteraf tussen begroeiing, stond ook het huis van de eigenaar en een soort schuur op pootjes met een klokkentorentje dat diende om de landarbeiders op te roepen voor het eten. Beide gebouwen waren zéér oud voor Noorse begrippen. De eigenaar vertelde dat het huis 17^e eeuws zou zijn.

Zaterdag 26 juni.

Vandaag hebben we alle tijd. De rit is ongeveer 260 kilometer naar Loftus over een zo te zien vrij simpele weg. We probeerden de snelheid rond de 80 te houden en dat lukte redelijk. De 33 reden we af naar de E61 en na een twintigtal kilometers op de E61 sloegen we links de 51 op. Dat ging lekker omhoog over een redelijk tot slechte weg. De rit ging over een hoogte van ongeveer 800 meter, lekker fris nog maar verder was het  weer prima.
Naar Gol was het even flink afdalen om na Gol de 7 op te draaien. Daar stonden borden dat Bergen via de 7 open was……..zal wel. Later begrepen we waaròm dat er stond. We stegen naar een hoogte van uiteindelijk 1246 meter. Het was daarboven nogal bewolkt en èrg koud! Bovenaan bij een verhuurcentrum voor mountainbikes dronken we een kop koffie en toen we wat opgewarmd waren gingen we weer verder. We hebben vandaag verder maar een paar spatjes regen gehad, de weg bleef droog maar het waren meestal nog steeds slechte wegen.

Toen kwam de èchte afdaling. Wat een geweldige natuur! Uit een tunnel komen en alleen maar massieve rotswanden om je heen om zien en dan maar weer een tunnel in duiken. De meest spectaculaire tunnel was er één die sterk daalde en een komplete bocht van 360 graden maakte. Al met al daalden we ruim 1200 meter over een afstand van 27 kilometer. Hiernaast de grafiek van de hele dag.

En dan rijd je ineens langs een fjord, op zeeniveau dus. We zouden naar een camping in Loftus gaan maar bij een eerdere camping hadden we al gevraagd of ze plaats hadden, nee dus. Verder was er weinig camping aanbod in deze streek. Toen ze op de camping in Lofthus vertelden dat ze alléén een hut hadden met 2 bedden en een elektrisch kookplaatje, zonder stromend water, hebben we die tòch maar genomen voor de zekerheid. Helaas was het onze bedoeling juist in deze streek een rondrit rond de flord te maken en dus twee nachten te blijven……..ach, je kan niet alles hebben!

Het aantal Nederlandse toeristen hier is groot en komt met auto of camper. Er stonden wel zo’n twintig motoren op de camping maar dat waren bijna allemaal Duitsers. Nog even wat boodschappen gehaald en toen de rest van de middag in de zon gezeten die eigenlijk een beetje te warm was.  Wàt een uitzicht…. Morgen de rondrit.

Zondag 27 juni.

Nog een keer dezelfde foto maar dan in de ochtend.

Vandaag was een fjordenrondje gepland.  Een toeristische route van ongeveer 240 kilometer, in zuidelijke richting rond de Sørfjorden, aan de noordkant afbuigend naar de Hardangerfjorden en dan weer westwaarts. Na ongeveer 50 km staken we met de veerboot over naar de noordkant en reden we daarna weer oostwaarts. Al slingerend en draaiend reden we over het iets boven gemiddelde kwaliteit asfalt maar wel met ver boven gemiddelde uitzichten. Eén keer moesten we afslaan, een heel klein weggetje op, dat natuurlijk na enige tijd onverhard werd. We waagden het er op. Gelukkig, na hooguit een kilometer, kwamen we weer op een grotere weg. Hier was de verleiding weer te sterk en meer dan m’n reeds versleten banden eigenlijk konden hebben om nog veilig thuis te komen, heb ik de plof lekker plat door de bochten gemanoeuvreerd.

Even verder kwamen we weer bij een veerboot aan. Ik had toen geen flauw idee meer waar we waren maar gelukkig heeft “Justine” ons weer veilig thuis gebracht. Na het eten en de thee hebben we nog even gewandeld en onszelf verwend met een heerlijk ijsje, dat we lop het balkon van ons kippenhok, in de zon hebben opgegeten. Het viel ons op dat in deze streek zeer veel fruit geteeld wordt. Kilometers boomgaarden lagen tegen de hellingen op met appel-, peren-, pruimen- en kersenbomen.

Uiteindelijk verdween de zon om negen uur achter de bergen en werd het te fris op het balkon. Binnen ruimden we vast wat spullen op want morgen….de zuidkust?

Maandag 28 juni.

Vandaag is Robin, onze oudste kleinzoon jarig!

In twee dagen moeten we naar Kristiansand rijden. Dan kunnen we nog wel een ommetje maken langs de westkust dachten we zo. Het eerste stuk langs de fjord naar het zuiden ging over dezelfde weg als gisteren. Onderaan weken we af,  verder naar het zuiden. Het werd één van de mooiste routes die we in deze vakantie hebben gereden. Het eerste stuk door zeer waterrijk gebied met enorme watervallen en zeer woest bruisende rivieren pal langs de weg. Één keer zijn we zelfs gestopt, hebben wat gefilmd en foto’s gemaakt.

Het tweede gedeelte was meer ten westen van Stavanger en was duidelijk droger, maar de bergen des te ruiger en hoger. Met de veerboot gingen we over de  Jøsenfjorden naar Hjelmeland maakten we nog iets leuks mee. Om een vrachtboot,  die van links kwam te ontwijken, maakte hij een complete pirouette! En de veerboot was toch echt niet zo’n kleine bootje!

De Preikestolen beklimmen zagen we niet zo zitten. Een stevige klim van twee uur laten onze knieën niet meer toe en we zijn maar doorgereden. De bergketens die zich uit de fjorden verhieven waren zo enorm dat een hoogte van 600 meter niet zo bijzonder meer was. Geweldig wat een enorme pracht laat zich hier zien.

Het laatste gedeelte naar de kust werd wat vlakker, het leek wel een maanlandschap. De grond lag bezaaid met enorme rotsblokken. Uiteindelijk kwamen we in Brusand aan, aan de kust waar de eerste camping geen ruimte meer had en de tweede bijna leeg leek. We vonden daar een goede hut met uitzicht over uitgestrekte duinen waar ’s avonds de mistflarden overheen lagen. We hebben nog lekker met onze blote pootjes in de oceaan gelopen en zijn vermoeid maar zeer voldaan het nest ingedoken.

Dinsdag 29 juni.

We hoefden nu alleen de kustweg maar te volgen naar Kristiansand. We hadden de plannen wat gewijzigd want als we de volgende dag de boot zouden nemen werd het toch wel krap. We hadden naar de vertrektijden geïnformeerd. De ochtendboot zou om 8 uur gaan en de middagboot om half 5.  We zouden dan om kwart voor acht aankomen in Denemarken en vertouwden er op dat we dan nog wel een slaapplaats zouden kunnen vinden. De tocht naar Kristiansand werd een complete verrassing. De echte kustweg, de E39, was rustig. Wij zaten eigenlijk nog zuidelijker en de wegen die daar lopen zijn geweldig mooi. Niet alleen qua natuurschoon maar ook wat bochtenwerk betreft. Ik vergat de conditie van mijn achterband en heb volop genoten. Bizarre rotsformaties, diepe kloven en enorm veel haarspeldbochten verrasten ons steeds weer opnieuw. We zijn nog ergens een onverharde en naar later bleek, een opengebroken weg ingereden. Bij het opengebroken stuk weg, aan het eind natuurlijk, stond een graafmachine met 1 wegwerker erin. Die wegwerker kwam gelijk op ons af toen hij ons zag, gaf mij een hand en bood zijn excuses aan omdat de weg open lag! We konden maar beter keren want het zou nog wel even duren. Of hij nog moest helpen met het keren van de motoren vroeg hij ook nog!. Prettige bijkomstigheid en heel vriendelijk maar ondertussen moesten we dat hele stuk onverharde weg toch weer terugrijden.

We waren inmiddels best moe geworden en besloten het derde uitstapje maar niet te doen. Na de laatste Noorse kronen aan benzine te hebben uitgegeven zijn we naar de boot gegaan. Die Noren toch. Als er iets had gestaan waar je had kunnen zitten om koffie te drinken en iets te eten dan zou je daar gauw rijk kunnen worden.  Maar nee, blijkbaar wilden ze dat niet want ook hier was er helemaal niets, behalve een toilet en een Kiosk met twee frisdrankautomaten. We zijn dus gewoon maar op de stoep gaan zitten in de enige vier vierkante meter schaduw die er te vinden was. Dat beetje schaduw was ons overigens zeer welkom want het was bloedheet in de zon. Later stak de zeewind wat op en kon je bij het hek langs het water wat frisse lucht opvangen.

Toen we na de overtocht naar Denemarken bij de eerste camping in Hirtshals aankwamen, direct van de boot, bleek deze om 8 uur al gesloten te zijn. Dat zal toch aardige wat in omzet schelen ten bate van de volgende camping bij het Tomby strand 5 kilometer verder. Die was wèl open. Daar huurden we een zeer luxe hut op een heel rustig plekje.  Gelukkig hadden we op de boot nog wat gegeten want inmiddels was het al na negen uur. We hebben van deze camping en plek niet zo veel kunnen genieten omdat het al zo laat was en ook omdat het ging regenen.

Woensdag 30 juni.

De tocht dwars door Denemarken begon met eerst een beetje regen....toen ietsje meer………toen maar de regenpakken aan.  Gelukkig werd het ditmaal weer snel droog en hebben we verder mooi weer gehad. We namen de route aan de westkant van Aalborg, over de brug over de Limfjorden. Een mooie route en een rustige weg. Na wat omzwervingen op zoek naar een camping in het zuiden kwamen we uiteindelijk na 356 km op de camping/jeugdherberg in Aabenraa aan. Daar hadden ze geen hutten meer over wat erg jammer was want ze hadden daar supermoderne blokhutten. Met een bovenkamertje, een balkonnetje en veel geschilderd hout, glas en roestvrij staal.  Maar de motelkamer waarin we hebben overnacht was ook helemaal perfect. Er was ook een heel grote gemeenschappelijke keuken waar ik ons eten klaarmaakte.  Tja, en ook hier vergaten we weer wat. Dit is echt wel de vakantie waarin wij dingen vergaten, verloren, kwijtraakten of kapot maakten! Alle etenswaren die koel moesten blijven hadden we in de gemeenschappelijke koelkast gelegd en dus ook láten liggen!

Donderdag 1 augustus.

Er komt een dag dat je denkt: ”en nu is het mooi geweest. Nú wil ik naar huis” . We besloten maar om in 1 dag naar huis te rijden. Weer via de pontjes over de Elbe en de Weser. Op de boot over de Elbe spraken we een stel Britse fietsers die vanuit Zweden uiteindelijk via Amsterdam naar Londen reden. Voor een goed doel. Ben vergeten wélk goed doel! Over de Weser gingen we deze keer in Bremerhafen en daar in de buurt in een dorpje vlakbij hebben we het meest Duitse menu wat er bestaat genomen: Riesenwursten met patat. Als je dit besteld dan ben je wanhopig!

De rest van de reis verliep rustig maar we kregen wel steeds meer last van de hitte. Behoorlijk moe maar heel voldaan waren we rond half acht we weer veilig thuis.

Gelukkig ging alles met ons en met de motoren op deze vakantie goed.

Toch is het misschien leuk voor ons om later, als de Alzheimer heeft toegeslagen, nog eens na te lezen wat er mis ging:

1. De beide nieuwe kaarten van Noorwegen en Zweden hebben de hele vakantie veilig en droog op de keukentafel gelegen.
2. Oplaadbare batterijen kun je het beste in een stopcontact steken dat achter een gordijntje zit. Dan weet je zeker dat de batterijen voldoende tijd hebben om opgeladen te worden.
3. Met een lekkere dubbelgrote Snickers doe je extra lang als je hem achterop je motor legt en wegrijdt.
4. Vleeswaren en kaas blijven heerlijk koel als je deze tijdens het rijden op de motor uit je open gewaaide rugzakje (BMW) laat vallen.
5. Regenhoezen zijn er NIET voor gemaakt om tijdens regen om de motortassen gedaan te worden en daarna met de motor harder dan stapvoets te gaan rijden!
6. Menig beheerder van een Jeugdherberg kan het hele jaar door gratis eten van al het voedsel dat wordt vergeten uit de gemeenschappelijke koelkast te halen.
7. Ergens in Noorwegen loopt een dankbare oude Noor eindelijk weer zonder pijn dankzij de knie-steunband van Thees.
8. Elastische banden met plastic haken waarmee je motorzijtassen vastzet kunnen er niet eens tegen als ze kilometers lang tegen je velg en het wegdek gesleurd worden.