Maandag 30 mei 2005.

Veel te vroeg wakker natuurlijk. De laatste dingen nog pakken en overpakken en toen nog een aantal dingen gewoon op tafel laten liggen die ook mee hadden gemoeten. De motorkleding aan en vertrekken. Ongeveer kwart voor negen.

Het is altijd wel spannend als je achter je bureau een route uitstippelt, die in Karin (zo heet onze GPS!) zet en dan gaat rijden. Langs de meest onverwachte dorpjes kom je dan. In Oeffelt hebben we koffie gedronken. De man die ons bediende reed ook motor dus het contact was snel gemaakt. Lekkere koffie met voor mij een enorm brok appelgebak en voor Conny een geweldige tosti. Er waren in het café nog twee andere mensen die een Bedlingtonterriër bij zich hadden. Een heel leuk beest.

Vanaf Peer had ik een stuk route van het internet geplukt die vlak om Luik liep en duidelijk alle dorpskernen opzocht die er te vinden waren. De weg verliep dat stuk ook duidelijk zigzaggend, maar was wel mooi.

Inmiddels was het gaan regenen, niet hard maar wel gestaag. In Warzee de tweede koffie/plaspauze gehouden, lekker in een verwarmde serre gezeten. Onze weg vervolgend kwamen we om ongeveer kwart over vier op de plek waar we de sleutel konden ophalen, de receptie van een enorm bungalowpark waar ze ook huisjes hadden door heel de streek. Ook dat van ons. Omdat er een brug niet bruikbaar was, moesten we nog zo'n 15 km rijden naar het huisje.

Langs een dijk heb je van die weggetjes naar beneden, naar een boerderij of zijweg, en dan gelijk weer naar boven. Hier was het net zoiets en op het strookje tussen de weg en een kleinere zandweg hadden ze twee huisjes neergezet. In één van die huisjes zaten wij dus.

Maar het was een heel rustig weggetje, dus we hebben wel heerlijk van de rust kunnen genieten. Behalve dat een blaffende loopse teef haar hitsige blaffende aanbidder de hele nacht bezig hield was de eerste nacht vrij rustig!

Toen we het huisje betraden, nadat we de motoren in een afsluitbare garage hadden gezet, bleek er geen linnengoed te zijn. Gelijk maar weer opgestapt en even terug naar Somme Leuze voor het linnengoed. We hadden daar trouwens een verhaal moeten aanhoren over gescheiden afval, waar we tot nu toe nog niets van begrijpen.

Wel staan er in de keuken vijf afvalbakken, waar overal iets in moet en die je dan terug moet brengen naar de receptie of zo…forget it!.

Conny had wat uit de diepvries meegenomen voor het avondeten, maar omdat de temperatuur, na een paar tropische dagen, niet boven de 13 graden was geweest, was het nog steeds een blok ijs. De magnetron bood uitkomst.

De volgende dag moesten er boodschappen gedaan worden. Een route uitgestippeld, met een omweg naar Marche-en-Famenne, boodschappen doen en via een omweg weer terug. Een kleine tweehonderd kilometer, moet kunnen.

Dinsdag 31 mei.

Ja, wat kan je nog meer over de mooie wegen in België vertellen dan dat er ook hele slechte wegen zijn, alsof je in Ierland rijdt. (C: wel néé, véél erger!!) In Marche voor het eerst buiten op een terrasje kunnen zitten en koffie gedronken, een beetje door het stadje gelopen, maar nergens een winkel waar we inkopen konden doen. Op de weg naar Marche een Spar gezien, gaan we daar wel naar toe. De route vervolgend, na wat industrieterreinen en woonwijken bezocht te hebben…hoe kom je in vredesnaam Marche uit!, kwamen we in Roche-en-Ardenne. Nu moet ik wel even tanken. Na alle uitvalswegen op en neer gereden te hebben, toch het enige tankstation in de hele omgeving gevonden. Midden in een smalle winkelstraat, in een oorlogsmuseum stonden in een portiek een paar pompen, met enorm lange slangen anders kon je niet bij de straat komen.

Omdat we via de andere kant bij het huisje kwamen hadden we de Spar gemist. Via het dorp de route overgedaan, het eerste stuk althans. Beneden in het dorp ontdekten we ook een Spar, maar die was natuurlijk dinsdags gesloten. Dus toch maar doorrijden naar Fronville, die andere Spar. Vriendelijke mensen, sommige spreken nog een beetje Vlaams ook, lekker makkelijk.

Na thuiskomst weer de gebruikelijke dingen, de gereden route opslaan en vergelijken met de uitgezette route. Lekker nog even van de zon genieten en heerlijk gebakken aardappeltjes met sla gegeten. Na het eten de buurt verkent, het bekende verhaal, als je steeds rechts afslaat kom je vanzelf op je vertrekpunt uit. (C: ja, nèt als toen in Luxemburg toen het ging regenen en Thees nog even òm die berg heen wou…….) Na ruim drie kilometer heftig klimmen en dalen waren we weer thuis.

's Avonds weer lui onderuit en de route voor de volgende dag uitgezet. Langs Remouchaps, waar we niet de grotten in zijn gegaan, maar wel in Hotton.

Woensdag 1 juni, de dag van het referendum.

De dag van de potholes.

Zomaar een route in de omgeving, maar we hebben het geweten. Even voorbij Esneux kwamen we zo'n Duits bord tegen, verboden voor motoren…gaan ze dat hier nu ook al doen? Ik kwam ze voor het eerst tegen in de buurt van Monschau, vandaar Duits bord. Goed, de mooiste weggetjes worden dus voor motoren gesloten, wij dus afslaan en via een omweg weer terug naar de route. Die omweg zal ons lang heugen. We hebben een weg bereden, of liever gezegd er overheen gestuiterd, met gaten zo groot dat je complete voorwiel er in kon verdwijnen! Gelukkig geen ongelukken maar wel verstijfde armspieren toen we er overheen waren. In Remouchamp dus niet naar de grotten, waar ligt dat dan? Doorheen èn langs gereden zonder er iets van gemerkt te hebben. Nog over een weg gereden, waar achteraf bleek dat je daar helemaal niet mocht komen, dus niet klagen dat die weg ook onberijdbaar was.

Op naar Hotton, helmaal geen zin meer in die grotten, lekker op een terrasje een bakkie doen en dan thuis in het zonnetje op het balkon een pilsje…dat is beter werk. Morgen naar Bouillon, nog even een mooie route plannen en verder lui doen

Donderdag 2 juni,

Op naar Bouillon. Ongeveer half tien zaten we op de ploffen en rijden maar. De heenreis, ongeveer 140 km. verliep geweldig. Mooie bochtjes gedraaid. Plotseling hoor ik een kreet van pret door de intercom. Wat bleek, Conny was in een bocht naar links met haar jiffy over de grond gegaan, wat mij nog nooit met deze snelheden is gelukt. Dit werd een gewoonte van haar dus nu is duidelijk hoe zij de bochten neemt.

Cultuurbarbaar als ik ben, ben ik heel snel uitgekeken op plaatsen als Bouillon. Op een terrasje lekker wat gedronken en sandwich Ardennois, uiteraard met patatten, gegeten. En toen weer via de uitgestippelde route weer naar het huisje.

Niet dus. Het eerste stuk ging goed, ten westen van Bouillon heb je hele mooie bochtjes, maar toen we een keer verkeerd reden en ik tegen Karin zei dat ze mocht herberekenen ging het mis. Kaart in het huisje laten liggen, dus gokken. We kwamen al snel op de snelweg uit, waar we pas kilometers verder weer af konden en uiteindelijk waren we veel te snel weer in de omgeving van het huisje en ja……daar staat nog steeds pils in de koelkast en het zonnetje schijnt ook nog heerlijk.

De weersvoorspellingen voor de volgende dag waren niet zo best, in de loop van de middag zou vanuit het westen een koufront aankomen, gepaard gaande met regen, onweer en misschien wel hagel.

Eigenlijk wilden we naar Luxemburg om die rit rond het stuwmeer bij Wiltz te maken. Een mooie route heen gepland, via Hotton,La Roche en later Clervaux, Willerwiltz en dan maar afwachten wat het weer doet.

Vrijdag 3 juni.

We werden redelijk vroeg wakker en er scheen een stralende zon het huisje binnen. We hadden er zin in. Om kwart over acht zaten we op de weg, het zou vanmiddag misschien gaan regenen en dan moet je er maar vroeg op uit gaan. De heenreis was weer erg mooi, de grensovergang naar Luxemburg was duidelijk waarneembar, van redelijk onbetrouwbaar asfalt, nog net geen Ierland, naar een zeer soepel lopend strak asfalt, waar je bijna de garantie hebt dat je gewoon een bocht kan pakken zonder het risico van een gat in de weg. In Clervaux een plaskoffie gedronken en van daaruit weer verder. Mijn benzine was bijna op, maar ik dacht dat er een pomp was aan het eind van de meerroute. Niet dus. Het meer was nog steeds erg mooi. Over de enkelbaans dam weer steil naar boven en er helemaal omheen gedraaid. Aan het eind dus geen pomp. Dan maar even naar Wiltz terug, zo'n tien kilometer en beide symbooltjes waren al een hele tijd aan het knipperen. Voor het eerst dat ik meer dan 300 km op één tank heb gereden.

Het was nog steeds stralend weer en nog redelijk vroeg, dus nog maar even dat mooie weggetje richting Diekirch pakken, dan zien we daarna wel verder. Nou dat mooie weggetje was behoorlijk versleten en toen die motor achter ons linksaf sloeg zagen we wel wat borden staan, maar die waren vàst niet voor ons. Alleen de bus mocht er nog door. We hadden wel bekijks van de wegwerkers. Toen een onvriendelijke buschauffeur, waar we oog in oog mee kwamen te staan en er nog maar net langskonden, er ons op wees dat het verboden was daar te rijden en zeker voor motoren, zijn we er bij de eerste afslag maar afgegaan. We begonnen allebei wat moe te worden en besloten via de wat snellere route maar weer terug te gaan. In Hosingen nog wat zitten eten en we zagen toen ook dat er duidelijk veel sluierbewolking was wat toch een voorbode is. Karin een snellere route naar het huisje laten berekenen en via Clervaux en later nog over weggetjes die we nog niet kenden waren we ruim voor de bui binnen. We konden zelfs nog even van de zon genieten.

We hadden besloten het weekend geen tocht te maken i.v.m. met de drukte, dus de route voor morgen is naar het oudste stadje van de wereld, zeggen ze, Durbuy.

Zaterdag 4 juni.

Lekker rustig aan begonnen, beetje uitslapen, Conny lekker een bad genomen en ongeveer kwart over tien naar Durbuy. Ik had een binnendoorweggetje uitgekozen, maar dat zijn toch wel van die stuiterweggetjes.

	Durbuy is een leuk klein oud stadje, te vergelijken met Bronkhorst, allen bekneld tussen bergwanden en de Ourthe. Lekker gewandeld, winkeltjes bekeken en een kopje koffie gedronken.

Via de reguliere weg weer terug, boodschappen gedaan en naar huis. Amper de boodschappen naar binnen en het begon te regenen. 's middags rustig aan gedaan, kaarten die we in Durbuy gekocht hadden geschreven, wat geslapen, gelezen, tennis gekeken. De paarden waren vanmiddag laat. We hadden wat oude boterhammen en dat vonden ze wel heel erg lekker.

Zondag zouden we een echte rustdag houden, dus geen route uitstippelen.

Zondag 5 juni.

Rustig aan maar weer, lekker in bad gezeten en na het ontbijt zouden we gaan wandelen langs de Ourthe. Naar het dorp beneden, nog een eind langs een drukke weg en aan de andere kant van de Ourthe konden naar beneden.

Daar was een groot terrein geschikt voor dagrecreatie en vissen. Zwemmen of baden mocht daar niet. Aan het eind liep een paadje langs het water, maar helaas, na 200 meter liep dat dood.

Nog wel even op een rots gezeten en over het water gestaard, maar na verloop van tijd maar weer teruggelopen. Al met al waren we na een goed uur al weer terug.

Toch nog even op slof gestapt om de kaarten voor het thuisfront op de bus te doen.

We waren kennelijk toch wel moe, want 's middags hebben we twee uur liggen slapen. Daarna wat sport gegeken, Rossi weer eens zien winnen en het tennis was ook redelijk spannend. Een heerlijk rustige dag dus.

's Avonds wel een route voor maandag uitgezet. Patatten eten in Malmedy.

Maandag 6 juni.

Na een wat onrustige nacht, rustig aan gedaan want het weer ziet er niet zo best uit en het begon inderdaad wat later te miezeren. Het werd weer droog en uiteindelijk besloten we om elf uur toch maar te gaan. Via twee grote slingers met op het laatst Robertville en de Hautes Fagnes die mooie slingerweg naar beneden naar Malmedy. Het asfalt was weer prachtig , maar helaas zaten er twee auto's voor ons….mischien maar goed ook, ik wil nog wel eens een bocht induiken en er halverwege achterkomen dat het toch wel wat te hard gaat. En bijremmen in een bocht voelt als een afgang, weer niet goed ingeschat. Ik mistte nog steeds het terugschakelen en nu ook de perfecte remeigenschappen van een pan. Maar… zie het als een uitdaging. Voor de rest begin ik sloffie steeds beter te begrijpen en het voelt heerlijk aan.

Voor het eerst konden we vanwege het weer niet op een terrasje zitten , maar binnen smaakte de omelet aan het pleintje met de muziektent in Malmedy heerlijk. In Malmedy nog even getankt, weer bijna 300 km, en via een bijna rechte lijn weer op huis aan. Dat laatste stuk beginnen we te leren kennen en omdat er ook nog strak asfalt ligt gaat dat steeds vlotter.

Via de Spar in het dorp weer naar huis.

Nog niet verteld dat in het huisje achter ons een muzikant met vakantie was. Hij oefende iedere dag wel een poosje. Hopelijk kan je op de foto zien welk instrument, jawel, een doedelzak.

Thuisgekomen een boterhammetje gegeten, koppie thee gedronken en nog even aan de wandel. Na ongeveer 5 km weer thuis en omdat we nieuwsgierig waren hoeveel je dan klimt en daalt, onze knieën wekten de indruk dat we de kleine sint bernhard hebben genomen, ben ik nog even met Karin op sloffie gestapt en het nagereden. We hadden een hoogteverschil van ongeveer 60 meter overbrugd. Valt dus wel mee dacht ik zo.

Morgen naar de grotten in Hotton, dus geen route plannen en lekker met een borrel voor de buis.

Dinsdag 7 juni.

Het weer was redelijk, maar wel koud, de thermometer op slof gaf later nog maar 8 graden aan.

Alleen naar de grot is natuurlijk niet veel en Conny wilde nog naar Dinant dus toch nog maar een route gepland. Nou, we kwamen om kwart voor elf bij de grot aan, bleek dat de eerste rondgang pas om half één was. Daar wachten we niet op en toen via een soort @ naar Dinant.

Het wordt afgezaagd, maar het blijft wel genieten, links rechts op en neer door de bossen, dorpjes en tussen de weilanden door, prachtig land. De zon kwam ondertussen ook zo nu en dan om de hoek kijken, maar het was nog te koud om buiten te zitten. Dus binnen van een heerlijke salade genoten en Conny genoot van twee boullettes met een heerlijke saus. Nog even door Dinant gelopen, wat winkeltjes bezocht en toen maar weer vrij rechtstreeks op huis aan.

De Spar was op dinsdag nog steeds gesloten dus maar even naar het volgende dorp voor de boodschapjes. Verder weer rustig aan gedaan. 's Avonds besloten eerst een tochtje te maken en op de terugweg naar de grot, dus nog even een route door een stuk waar we nog niet geweest waren…lastig te vinden ondertussen.

Woensdag 8 juni.

Redelijk bijtijds wakker, lekker rustig aan en de bmannetjes maar eer uit de garage gehald. We gaan zuinig doen, want we hebben broodjes bij ons. De rit naar het zuiden had ik toch weer een wit weggetje gewaagd, anders moesten we een stuk over een bijna snelweg en dat wil ik vermijden. Het eerste stuk was van dien aard dat ik op een gegeven moment dacht dat het voorwiel boven het stuur uit stuiterde, zo erg. Het volgende stuk gelaten voor wat het was en toch maar een stuk over de vierbaans. Via heel stille wegen prachtig draaien door de bossen kwamen we in Saint Hubert aan. Nog net te koud om buiten te zitten, dus maar binnen aan een plein met een heel lelijk paleisachtig gebouw en een enorm blok van een kerk, allebei niet de moeite om een foto te maken, een lekker bakkie gedronken. Toen maar weer verder op weg naar de grot. Het keren, als we weer eens verkeerd gereden zijn, gaat Conny steeds beter af. Ze beseft dat niet, maar ik doe het om haar te helpen leren korte bochtjes draaien. We waren net te laat voor de rondleiding van half één dus doorgereden naar Hotton en aan een stomend, klaterend beekje midden in de stad ons broodje met een slok water genuttigd. Door het geklater hoorde je niets van het verkeer en dat gaf een heerlijk gevoel.

De grot was enorm mooi. De diepte is 65 meter en we zijn vlak bij het stroompje onderin geweest. Enorme stalagmieten van zeker een halve meter doorsnee en stalactieten heel ragfijn aan het plafond hangend. Daar heb ik wel een serie foto's gemaakt. De rondleiding duurde iets meer dan een uur en gelukkig kon we de laatste 35 meter naar boven met een lift. Buiten was het lekker, de zon was er volop, maar de wind was wel fris.

Op weg naar huis nog even wat boodschapjes en thuis heerlijk uit de wind in het zonnetje met een pilsje. Is dat vakantie of niet!!!

's Avonds twee dagen verslaan en dan nog de route voor morgen. Eerst naar Durbuy waar we gaan kanoën en dan naar Remouchamps waar we ook nog naar de grotten willen.

Donderdag 9 juni.

Weer lekker rustig aan doen. Eerst naar Durbuy voor de kanotocht. Een kaartje gekocht voor de kortste afstand, 8 km. Het duurde nogal voor we naar het startpunt werden gebracht en uiteindelijk stond er een personenauto met kinderzitje klaar om ons weg te brengen. Op het vertrekpunt lag een 2-persoon kano met peddels.

Nou, alles ligt er, u vindt het verder wel. Daar stonden we van god en iedereen verlaten met een kano 10 meter de kant op. Uiteindelijk lag de kano er in, Conny voorin gestapt en ik achter. Na een tocht van vijf kwartier waren we weer terug bij de motoren. De tocht viel een beetje tegen wat het wilde betreft. We zijn een aantal keren stevig met de onderkant van de kano over de rotsen geschoven maar verder was het lekker onderuit in de zon genieten van de watervogels, vlinders en nog veel meer natuurschoon.

Bij de motoren alles weer aangetrokken en geïnstalleerd en op weg naar Remouchamps. Onderweg nog even een kopje koffie gedronken en verder naar de grotten. De ingang van die grot is echt midden in het stadje.

We waren eigenlijk net iets te laat, maar als we even stevig doorliepen konden we ze wel inhalen. En dat lukte vrij eenvoudig. Een totaal ander soort grot dan in Hotton. Veel breder en uitgebreider. De voettocht leidde de diepte in via veel steile hellingen en vele traptreden. De terugtocht per boot was ook wel spectaculair. Soms moest iedereen toch wel vrij plat om onder de rotsen door te kunnen. Soms hele hoge wanden en plafonds en soms heel smal en laag. Aan het eind de bekende bedelpraatjes van de bootsman en de rondleider en weer naar buiten.

Langs het water onze broodjes genuttigd en weer op huis aan. Daar weer het bekende pilsje in het zonnetje met een boekje en een ijsje.

Voor het eten de terugroute naar huis vast uitgestippeld en in
Karin gezet, kan de electronica ook vast ingepakt worden.

's Avonds lekker macaroni met brie en spekjes gegeten. De laatste avondmaaltijd op dit adres, helaas.

Vrijdag 10 juni.

Ongeveer half acht wakker, eerst lekker eten klaarmaken, koppie thee gezet en dan maar inpakken en wegwezen. Nog wel even een foto gemaakt wat er hier met het badwater gebeurt en hoe de ligging van het huisje was langs de weg.

De terugtocht verliep lekker vlot. Nog even dubbel genieten van het bochtenwerk, even weer gegeten in Oeffelt en nog een paar keer echt verkeerd gereden door een wegomlegging in de buurt van Doetinchem waren we om vier uur weer thuis. Lekker rommel opgeruimd, ’s avonds de hond opgehaald, internetverbinding hersteld en dat was onze Ardennen-vakantie .

Voor herhaling vatbaar en dan iets meer naar het oosten.

Thees.